© blog: Son de Oleiros

lunes, 28 de noviembre de 2016

A pedra no zapato


O imperio ianqui sempre ten imposto os seus intereses actuando con instrumentos de traizón, servizos de intelixencia, a través de tácticas baseadas na mentira que aseguran o espolio que segue a unha actuación abusona da forza.
A CÍA preparando a exércitos locais e somaténs, e se era preciso o U.S. Army facilitaban o camiño para que logo desembarcaran os grandes monopolios froiteiros, de bebidas, petroleiras, mineralísticas... a explotar os grandes recursos en areas xeográficas nas que era preciso exterminar á poboación indíxena mediante instrumentos locais: ditadores impostos con aporte de armas tralo derrocamento sanguinario de líderes elixidos nas urnas.
O conto ven de moi lonxe. No caso de Cuba, os EE.UU. afundiron a un dos seus buques de guerra emblemáticos para teren o pretexto para declararlle a guerra a España e apropiarse da illa, que converteron na eira onde a cara obscena dos oligopolios, as franquicias do xogo e o lenocinio facían fortuna mentres as xentes do país certificaban o seu status de ancoraxe na escravitude e na trata.
Os proxectos imperialistas progresaron en Chile, Uruguai, Paraguai, Ecuador, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Panamá... mesmo, con distintos mecanismos de inxerencia, en Arxentina, Venezuela e Colombia. Ás veces era dabondo alimentar ó exército golpista e outras cumpría manter a grupos paramilitares, sanguinarios na eliminación dos irmás de raza que obstaculizaban a percepción das comisións.
U.S.A., tendendo mangueiras de succión en toda América Latina, facendo da guerra o alimento da súa industria para asegurar a calidade de vida, o estado de benestar e o despilfarro enerxético da súa voraz poboación consumidora allea, intramuros, a tódalas traxedias fora das súas fronteiras.
Ninguén nega que para que triunfara a independencia de Cuba do xigante abafante foi preciso sacrificar certas cousas. Mesmo Fidel ten recoñecido que pagaron algúns homes xustos o pecado dos imperialistas. Mais era preciso para o establecemento dun modelo de país oposto frontalmente ao imperialismo escravizante, portador de explotación, incultura e morte. De feito, tamén en certas unidades de actuación urbanística hai quen perde o seu pedazo de terra para ceder diante da utilidade pública. Agora ben, namentres Rajoy esgrime os logros macroeconómicos como patente de éxito obviando a fenda entre ricos e pobres e a realidade dun crecemento sostido da poboación en estado de exclusión, Cuba pode fundamentar na defensa do acceso universal á comida, o vestido, a educación e a sanidade o sacrificio de outros parámetros tamén desexables pero inalcanzables nunha situación de bloqueo miserento.
A Historia repítese: os galegos que emigran a Suíza ou Arxentina por mor das políticas defensoras dos intereses dos ricos oligárquicos votan á dereita. Asemade, os cubanos que subiron a unha balsa escapando dun escenario que non enchía tódalas súas arelas por mor da presión imperialista e do afán revanchista dos grandes empresarios ianquis, defenden paradoxalmente en Miami ao Stablishment que non cesa no seu empeño de dobregar, unha vez máis, a un país latinoamericano.
Os doce homes de entre oitenta e oito que sobreviviron nas primeiras horas tralo desembarco do Granma en Cuba, tiñan formación vasta e, sobre todo, ousadía para iniciar un camiño no que eran imprescindibles as ansias do poboación na elección dun futuro compartido fora das garras da explotación. Sen esa determinación, non se podería comprender o triunfo pola vía rápida da Revolución. Foi logo deste, ben máis tarde, cando ao rebufo da Guerra Fría, a illa acadaría protección fronte a unha invasión dos ianquis que, doutro xeito, sería segura.
Pero co paso dos anos Cuba tería de valerse en por si, soportando o estrangulamento dos ianquis. Nese contexto tantas veces condenado na sede da ONU, mellor farían os críticos coa Revolución loitando porque os EE.UU. abandonaran ese xogo maquiavélico, ese exercicio de prepotencia que levan desenvolvendo ao longo da súa Historia, como ben veñen demostrando as sucesivas desclasificacións dos seus informes con segredos de Estado.
Mellor farían os irmáns de Miami críticos coa Revolución mandando alento e axuda material como si teñen feito tantos galegos de ben en forma de libros, xoguetes, leite, medicinas... Trátase de deixar en evidencia a linguaxe retorcida dos líderes republicanos en USA (e dos seus correlixionarios “liberais” en Europa), que falan de liberdade namentres seguen a alimentar xenocidios e manteñen en Guantánamo a cento vinte presos, torturados, sen cargos, moitos deles collidos ao azar nos mercados de Kabul como chibos expiatorios dunha desfeita que iniciara o Goberno dos EE.UU. por razóns xeoestratéxicas.

Cuba foi e é a pedra no zapato do Tío Sam. Un pulso de dignidade dun pobo heroico fronte ao xerme, fronte á expresión viva da maldade.



Afundemento do Maine. La Habana, 1898





martes, 15 de noviembre de 2016

A escalada do nacionalismo excluinte

Muchos no resistirán la tentación de meter en el mismo saco a todos los nacionalismos. Pero no tiene nada que ver la defensa de lo diverso maltratado con la expresión xenófoba que ve una amenaza en la incorporación de ciudadanos de otras culturas y latitudes. Trump ha tenido la habilidad de vehiculizar esta última disfrazado de antisistema, cuando se ha servido precisamente del Sistema para forrarse hasta las cejas. Además en el seno de los demócratas se optó por la pérdida de posiciones socialistas más definidas que hicieran llegar a grandes capas de la población la apuesta clara por la mejora y extensión universal del estado de bienestar. La elección hubiera sido Sanders, capaz de poner contra las cuerdas a Trump no en razón de su machismo o de su odio a los mejicanos pobres -no tanto así a los cubanos de Florida- sino con la puesta sobre la mesa de los programas, cuestión que ha estado ausente en toda la campaña.
Como los británicos que votaron sí al brexit, los estadounidenses no tardarán en tomar conciencia de lo que supone depositar sus esperanzas en un republicanismo que, parapetado bajo la bandera de la defensa de los viejos valores patrios, va a aplicar una política de recortes en materia de prestaciones y bienestar social draconiana mientras los lobies, también los que controlan la venta de armas y la geoingeniería,  se harán aun más dueños de la riqueza del país.

             
                                                © BBC.com

As vacas sagradas na prensa amarela

Os intelectuais con reserva de espazo nos media
Tódolos días constrúen para nós análises fondos sobre a verdade das cousas; coñecen as chaves da práctica política, distinguen aos inimigos do Estado, teñen o monopolio espiritual sobre o concepto de Democracia e, sobre todo, ven o mundo dende unha atalaia allea aos riscos e á loita que compromete o pan cando se trata de ser libres para acadar xustiza. Son os “plumillas sagrados” das páxinas de opinión, con cátedra entre documentos, entre colegas que apuntalan ainda mais o seu status, pero lonxe da vida ao pe da rúa, e sempre lonxe da primeira liña reivindicativa.
[ ...“No século pasado sobre todo, período no que a intelligentsia desenrolou-se como categoría máis ou menos identificábel das sociedades modernas, tendían a ver-se como xerentes, ou ben xerentes da industria, xerentes do estado ou xerentes ideolóxicos. Esa foi a tendencia entre a intelligentsia, ise é o interese que eles esperan satisfacer. E iso, por certo, é verdade nas sociedades capitalistas de Ocidente, nas chamadas sociedades “socialistas” (que non son socialistas, na miña opinión), e no Terceiro Mundo. Temos que perguntar que xeito de imaxe de mundo criaron estes intelectuais e por que.
Pois, teñen criado unha imaxe dunha masa estúpida a que deben guiar os intelectuais listos. Defeito, o que atopamos a miúdo e que os intelectuais, as clases formadas, son as persoas máis adoutrinadas, as máis ignorantes, a parte máis estúpida da poboación, e que hai razóns moi boas para esta situación. Básicamente hai dúas razóns. En primeiro lugar, como parte educada da poboación, sofren a embestida da propaganda. Logo hai unha segunda razón, máis sutil. A saber, que son eles os líderes ideolóxicos. Por iso, deben internalizar a propaganda e crela. E parte da propaganda que desenvolveron é que eles son os líderes naturais das masas...”
Noam Chomsky. Sobre o poder e a ideoloxía. (Traduc. de Edicións Laiovento).


Sentimento de fracaso

[... ¿qué poderosas razones, sin duda de índole económica pero también cultural, llevan a dejar fuera del sistema educativo, de los planes de estudio y de la educación en valores la prevención del alcoholismo como un objetivo troncal? Teniendo en cuenta el grado de penetración del consumo abusivo de alcohol en nuestra sociedad y sus efectos sobre la estructura del tejido familiar y, por extensión, del colectivo, parece prioritario alertar de los peligros del consumo a los más jóvenes. Chicos y chicas cada vez en estadios más precoces se inician bruscamente en el consumo compulsivo, en la borrachera del fin de semana. Para una proporción importante de ellos se trata del bautizo en una forma de concebir el ocio como algo inseparable del exceso, de la aventura de probar lo prohibido: alcohol, tabaco, marihuana, cocaína. De entre todos los que tengan la suerte de no engancharse al consumo de opiáceos y drogas sintéticas, una proporción muy importante se fidelizará ya a largo plazo al consumo de la que es vista de manera más bondadosa: el alcohol, capaz de proporcionar un viaje hacia un estado de amnesia, lejos de los problemas y los tedios de la vida cotidiana, por un precio módico aunque con un coste insuficientemente tenido en cuenta.*]
[...La sociedad no parece ser plenamente consciente de la gravedad que adquiere la dimensión del alcoholismo entre los jóvenes. Cada fin de semana treinta mil adolescentes, más de la cuarta parte todavía preadolescentes, son atendidos en los servicios de urgencias de hospitales de todo el Estado. Representan la punta del iceberg de los cientos de miles qué salen a emborracharse de modo rutinario...]
[...El metabolismo del alcohol presenta diferencias por razón de sexo. Las mujeres son más vulnerables frente al consumo abusivo; no necesitan beber tanto como los hombres para desarrollar una dependencia. Sus órganos diana también sufren antes y en mayor medida los efectos del hábito enólico. El Capital enzimático y la proporción de agua en el organismo son factores que contribuyen a un mayor riesgo de entrar en una dependencia por la vía rápida por parte de las féminas. Sin embargo, eso no significa en modo alguno que el hombre cuente con un blindaje extra frente al riesgo de alcoholismo, dado que su fidelización a un consumo que en principio no detecta como peligroso hace que su percepción del problema se produzca a menudo en fases más arraigadas de la enfermedad. No obstante, a la mayor limitación del hígado de las mujeres para metabolizar el alcohol se suman sus diferencias en masa corporal y volumen de agua para soportar el vertido de etanol intacto y acetildehído a la sangre. Y no por el hecho de que el hábito de beber haya entrenado al hígado en la producción de enzimas, las ingestas excesivas son menos dañinas. La transformación del alcohol no es gratuita; conlleva unos trastornos metabólicos que, aunque durante un tiempo silenciosos, son muy graves e incluyen: hígado graso, hipertrigliceridemia, problemas vasculares y cardiopatía como expresiones necesarias.]
En la escuela nuestros niños y nuestros jóvenes deben conocer los efectos y los peligros del consumo de alcohol y otras drogas, como un eje transversal y principal en un entorno que les incita al consumo a través de la publicidad y de la convivencia con bebedores.
En España se reconoce oficialmente la existencia de tres millones de alcohólicos, pero existen varios cientos de miles sin considerar dado que llevan su enfermedad de manera muy privada. Uno de cada tres es ya una mujer y muchos de ellos lo son en estado precoz, después de debutar con 13 años en el consumo. Sólo uno de cada diez recibe tratamiento, después de más de 10 años, en el mejor de los casos, de excesos continuados. Este déficit de tratamiento con respecto a una enfermedad que es a su vez disparadora de otras muchas dolencias, de accidentalidad y que se constituye en el cuarto factor que más muertes ocasiona en el mundo -datos de la OMS- hay que relacionarlo con diversas circunstancias: la escasa percepción del riesgo que conlleva el consumo abusivo; las trabas para el diagnóstico de la dependencia, que tienen que ver con el carácter estigmatizador de la patología; el grado de enorme aceptación social del alcohol por parte de la sociedad a lo largo de los siglos...



Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...