© blog: Son de Oleiros

lunes, 5 de junio de 2017

Propiedades terapéuticas da práctica do pádel


Moito se fala dos beneficios do pádel para a saúde do corpo. Estamos a falar dun deporte que admite un grao de dedicación aberto a unha escala infinita, a unha demanda de recursos tan variada e axeitada como requira a condición dos practicantes. Na escola onde eu impartín clases nun momento dado había un colega que facía as veces de sparring cos alumnos en horas extras de aprendizaxe da competición e desenvolvía o seu papel nun habano de dezaseis niveis de dificultade, para implementar o máis indicado en cada situación. O sparring retroalimentábase co rendemento dos alumnos e conseguía, segundo el, unha serie de ricas vantaxes para o exercicio da súa laboura, entre outros:

-       Prevención/evitación de lesións
-       Incremento da motivación
-       Inmersión no ludismo
-       Focalización
-       Gusto polo “coleccionismo” das experiencias no adestramento
-       Adestramento na visualización: dos xestos, da mecánica, do papel de gañador...
-       Incremento da confianza nos propios recursos, e un largo etcétera de beneficios...

Pero si importantes son as bondades para o aparato locomotor, o sistema circulatorio, o cardiorespiratorio do pádel, tanto máis importante é o impacto benéfico na psique dos practicantes e que, en definitiva, explica o éxito dunha práctica que vai camiño de convertirse na segunda que máis licencias aglutina no país. Xa falamos das virtudes da focalización na actividade como dispersadora do ruido e dos bucles mentales que a loita diaria nunha sociedade ultracompetitiva promove. Pero ademáis hai que sumar varios factores:

-O pracer de contribuir co mellor desempeño no desenvolvemento dunha experiencia que fai felices a catro persoas no mesmo lugar e á mesma hora.
-O papel da distinticidade e da creatividade
-A linguaxe corporal
-A socialización, antes, durante e despóis do partido
-A mobilización de recursos, ás veces formidable
-A capacidade para mandar na mente, aprazar a dedicación a temas aprazables, simplificar o complexo e darlle volumen e complexidade ao sinxelo.
-Crear, anticiparse, innovar, experimentar, DIVERTIRSE.



Preparación para o remate. Sergio Casal




©Santi Casal


miércoles, 24 de mayo de 2017

La esencia del ser humano

A lo largo de la Historia pensadores, filósofos, científicos han debatido sobre si el ser humano es bueno o malo; se han estrujado el cerebro intentando saber si es bueno y las circunstancias lo han hecho malo o si nace con maldad y la educación puede hacerlo bueno. Desde posiciones menos dicotómicas se ha apuntado el argumento de hombres y mujeres nacidos con bondad, madurando en la bondad y arrastrados a la maldad por un tercero excepcional, así como también la existencia de hombres malos desde su concepción, en su desarrollo y reconvertidos en seres nobles por el ejemplo de un líder altruista. Los que defienden la tesis de que el hombre tiende a ser más pacífico con la evolución de la civilización argumentan que los ochenta millones de muertos ocasionados por la Segunda Guerra Mundial son una cantidad monstruosa por la índole más destructiva de las armas; sostienen que de contar con ese arsenal imperios del pasado el resultado se acercaría al de un panorama cuasi de extinción total. Tal vez nos falte perspectiva a los ciudadanos de a pie, pero lo cierto es que, aún resistiéndonos a caer en el pesimismo militante, se respira un clima dónde se aceptan como normales expresiones de la naturaleza humana llenas de matices de ruindad, vileza, egoísmo exacerbado, violencia, perversión adoptando diversas formas y siguiendo estrategias acordes con los cambios de formato en escenarios nuevos pero que, en esencia, responden al esmero que el ser humano sigue poniendo en joder al prójimo, al servicio de sus intereses o simplemente siguiendo la máxima de joder por joder. Porque no debemos pasar por alto el hecho de que la mayor riqueza de matices en el proceso de hacer la vida imposible a los demás no es proporcional por necesidad al estado de penuria de medios o a la presencia de escenarios en los que la supervivencia propia se produce por cauces de mayor dificultad. Tocar los huevos, desalojar al prójimo para ocupar su sitio, abusar de posición dominante, agredir para descargar la frustración propia en la víctima, matar para hacer caja en lo material y en lo sentimental...
No ha cambiado sustancialmente el mapa de las emociones en los últimos milenios. La ciencia que estudia la evolución puede certificar esto. Lo que varía es el intento torticero, interesado de querer presentar una nueva categoría de la especie humana cual si nuestra esencia estuviera enmarcada en un catálogo de lo tecnológico, al uso de las diversas versiones, sucesivas, de Ingenios mecánicos. Nuestro ADN nos hace tan singulares como para transitar de la mayor indefensión dentro del reino animal en los primeros estadios a la mayor expresión de crueldad en la “madurez”.

© Clarín.com

jueves, 16 de febrero de 2017

O mundo nunha caixa de cartón


–Avó, xogamos?
–A que queres xogar?
–Coa consola. Á Mario Kart.
–Veña. Ainda que eu tiña preparadas unhas caixas de cartón para facer unha casa.

O rapaz, que ten catro anos pero unha madurez sorprendente, fixou a mirada no teito e dixo: “–Está ben. Facemos primeiro a casa”.

Coa axuda do precinto ensamblar as paredes e o teito foi ben doado. A casa amosaba un aspecto desmendrellado, cousa que lle gustaba moito ao cativo. Logo metemos dentro dela un pupitre pequeno, unha mesa redonda, cadeiras e, sobre todo, papel e un estoxo xigante no que gardabamos un feixe de ferramentas para o debuxo, a pintura, a escrita e os traballos manuais. Desta volta eu desenvolvería o rol de alumno un pouco chiveta, acusando a compañeiros invisibles de me facer falcatruadas varias e o meu neto satisfacía a súa tendencia mandona, repartindo castigos a discreción. Xa me encargaba eu de ir modulando a súa tiranía, sen afectar moito á súa boa capacidade asertiva.

Xogamos un pedazo a recrear o mundo da escola, ate que, logo dun silencio pouco inhabitual, o meu neto volveu mirar ó teito e dixo:

  • Que che parece se metemos a consola dentro desta tenda de campaña.

Naquel intre tomei conciencia de que o rapaz estaba a facerse maior. Xogamos ao Mario Kart dentro da casa de cartón.

-->


                                                             © imaxe: aeioutururu.com

jueves, 9 de febrero de 2017

Importancia do sexo

O sábado pola noite nunha cea familiar tiven que escoitar outra vez esa frase a xeito de mantra que di:

“Non sei a que ven tanta leria co sexo. Como se non houbera máis cousas na vida. Ao fin todo está inventado. O de sempre, ¡fuchicar un intre e máis nada!.

Pronunciada polos vellos podería indicar que o descenso ate mesmo a desaparición da práctica move a ningunear a súa relevancia para deste xeito sufrir menos. Pero cando se escoita de xente nova ou na madurez intensa resulta máis impactante, reduccionista, reflexo da infrapotenciación dunha capacidade formidable para dar e recibir pracer e, ao tempo, dunha fórmula de comunicación e intercambio de emocións nun estadio que pode chegar a ser tan elevado como o grao de evolución do ser humano, coa súa complexidade singular.

Se existe un código sofisticado ate o extremo para relacionármonos, ese é o da práctica sexual, e o catálogo infinito das variantes e características dese xogo, tanto no aspecto das achegas feitas desde a Mecánica, a Física ou a Química, como polas connotacións adheridas desde os eidos dos valores, a educación recibida, a cultura adquirida, etc.

Tendo en conta todas esas influencias, vou enumerar distintos tipos de prácticas sexuais entre os milleiros e milleiros posibles, tendo ademáis en conta que nunha posta en acción poden convivir varios deles, cadanseu con peso específico particular:



Sexo ximnástico, automático; sexo silencioso; inexpresivo; intensificado co uso da palabra como elemento excitador; directo, sen preámbulos, sen quencemento; sexo que se recrea nos preliminares, no camiño máis ca na meta; sexo con caricias e estímulos: táctiles, visuais, olfativos, gustativos… sexo en parella, en trío, en grupo; sexo entre homes, entre mulleres, de homes con mulleres, sexo humillante, desde o exercicio do abuso de poder, sexo para causar door; sexo para suplir carencias, para superar eivas, para encher o baleiro, para matar o tedio. Sexo susurrador, para acariñar e sentir o galope doutro corazón. Sexo compasivo, co doente terminal, co mutilado, co compañeiro cuxa fermosura se rechumiu; sexo como medio de vida ou como instrumento de chantaxe, sexo pecaminoso cargado de culpabilidade pola doutrina imposta, inoculada como un veleno; sexo sucio, autómata, innovador, inxenioso, tántrico, zen, buscador impenitente de fórmulas novas; sexo con risas e bó humor; sexo serio, grave, circunspecto, sexo como arma de guerra , de dominación, de desprezo; sexo como exercicio exquisito de veneración, pico de xade, suave na súa dureza, na homenaxe ao lugar sacro; xogo de ritmos e distancias, carreira continua, exercicio a intervalos; sexo seco e adusto; sexo húmido, suavemente mollado como o prado a carón do río…

Non é que non haxa máis cousas que sexo, pero entre todas elas o sexo é unha das máis relevantes na vida dos seres humanos, máis para uns que para outros. Asemade a lectura de obras literarias, filosóficas, científicas é moi relevante, pero semella que non para aqueles que non collen un libro en todo ou ano.



Escultura pétrea de Khajuraho
© foto: www.nadiemequiere.com

domingo, 5 de febrero de 2017

Té de mango del doctor Minga

Quiso el destino que ayer tuviera que acompañar a un familiar a la Residencia Sanitaria. Fue el caprichoso destino el que quiso que a las tres de la madrugada, en unas Urgencias al borde del colapso, conectara la teletienda en mi Smartphone, chino como el fumanchú de las infusiones. El resto de las cadenas no estaban operativas. Sentado allí, en un silencio espesado por una nube tóxica de virus indefinidos, conocí la existencia, providencial, del té de mango del doctor Minga.
¡Qué poderosas virtudes las de esa infusión que convierten a una mujer con obesidad mórbida en una sílfide u ondina en veinte días! ¡Y sin más esfuerzo que el de beber dos litros al día de esa poción mágica! Cincuenta euros por un paquete de té parecerían un elemento suficientemente disuasorio de no ser por los resultados obtenidos con su ingesta.
Lo más cachondo es que puedes atiborrarte a chorizos de Sarria, panceta de A Fonsagrada o Chuletones de Moaña, que mientras tomes el té del doctor Minga darás unas cifras en las analíticas semejantes a las de un Iron man. ¡Es acojonante! A las chicas con las tetas redondas y caiditas les pone unos pechos aperados de turgor y contundencia formidables. Elimina celulitis y cartucheras, no hace aparecer las temidas estrías por grande y abrupta que sea la pérdida de peso. Antes bien, la piel adquiere una textura de porcelana y donde antes había un gran pandero ahora desafían la gravedad dos redondeces pétreas como cocos del Caribe.
Pero además está es aspecto social: la misma mujer que bajo el epígrafe “antes” aparece con su grasa abdominal en una vida en blanco y negro, en la nocturnidad de su triste sala de estar, reaparece moldeada saliendo de la piscina con ademanes de diosa iluminada por el sol radiante.
Y ¿qué decir de los hombres? No sólo pierden peso. También, en apariencia, el exceso de vello, la joroba y la cara de apampados. Su semblante, que antes reflejaba a un perdedor, a un derrotado apocado y pusilánime cuya mayor emoción es la de cambiar sellos en el Rastro, pasa a tornarse en el de un conquistador, seguro de si mismo y codiciado por jovencitas de gran hermosura. Ahora, gracias al té de mango del doctor Minga, puede triunfar en los negocios.
Salimos de la Residencia a las nueve y me tiré al chocolate con churros del Timón como un poseso. Los chinos también matan por los churros, la nueva explosión gastronómica en el país del doctor Minga de los cojones.



                                                              © desmotivaciones.es


sábado, 4 de febrero de 2017

La frontera entre reivindicación e impertinencia

Cincuenta “personas” vociferaban ayer por la mañana en la estación, insultando a la taquillera de la Renfe, reclamando un billete que les llevara a Madrid. Más allá de valoraciones estéticas, ¿cual sería su reacción cuando se vieran pasando la noche en los vagones, en tierra de nadie, frenados por una caída de árboles sobre la vía?.
Los cincuenta la toman incluso con el aspecto físico de la pobre chica, que recibe los insultos apunto de descomponerse. Por la cabeza al gentío no se le ha pasado hablar con el comandante en puesto, porque a los ciudadanos de a pie en esas situaciones gregarias y anónimas les pone más envalentonarse con los más débiles, haciéndoles el juego a los que abusan de posición dominante parapetados en cargos de gran responsabilidad y que nunca dan la cara. No tengo que recordarles el linchamiento público del conductor del Alvia en Angrois: dos años hacía que el sindicato de maquinistas venía denunciando que había siete curvas idénticas en el trazado Ourense-Santiago, perfectamente confundibles entre sí, y que era sólo cuestión de tiempo que el maquinista de turno fiara la seguridad en el frenado automático que sólo había sido eliminado en el tramo del accidente para ahorrar una cantidad miserable en el total del presupuesto.
Los españoles quieren de manera permanente un servicio de protección civil propio de situaciones en la que el viento se desata a ciento noventa quilómetros por hora, un piquete para cada kilómetro de vía para que solucione de manera inmediata la destrucción que una simple rama de eucalipto, de doscientos quilos de peso, proyectada desde cien metros, provoca en la catenaria. Y demanda esos servicios aquí para no parecernos a una república bananera –escuchado en la Cadena Ser a un oyente inflamado-, obviando que en Cuba están a la vuelta en el tratamiento de estas situaciones de emergencia tan frecuentes allí, donde casi nunca muere nadie víctima de los huracanes mientras en la todopoderosa Trumpilandia caen por decenas.
A la voz de ¡gracias a mis impuestos esta usted aquí! un visitante de las emergencias, que nunca ha podido cotizar aunque sí paga impuestos indirectos, exige con un cuadro de gripe a la auxiliar que le hagan un chequeo completo, mientras paradójicamente a su lado un anginoso al que el filtro toma por afectado de bronquitis espera en silencio.
Algunos conciudadanos piensan que el Estado lo puede todo, incluso contra fenómenos naturales de cualquier índole y así lo quieren hacer valer frente a los subalternos, auxiliares y cualesquiera prestadores de servicios. Otra cosa es luchar por hacer valer derechos fundamentales frente a instancias administrativas superiores, ante representantes de la clase dirigente, en la relación con los jefes de la Empresa... En ese punto la mayor parte de esos valientes contra los débiles agachan la cabeza.
Y es que hay que distinguir entre reivindicación e impertinencia. La primera la define la RAE como “Reclamar o recuperar alguien lo que por razón de dominio, cuasi dominio u otro motivo le pertenece”, en este caso el derecho a viajar en tiempo y hora conviviendo con la obligación de la Compañía en preservar la salud de los viajeros y el buen desarrollo del servicio. La impertinencia se define como algo dicho o hecho fuera de propósito, con expresión de enfado y molestia, con carácter displicente fuera de lugar. Visto el panorama que dejó un fenómeno atmosférico de la intensidad de este último temporal en toda la geografía gallega y especialmente en Ourense la madrugada del tres de Febrero, me reafirmo en la idea de que la reacción de los que no pudieron tomar aquel tren fue una impertinencia.


© Faro de Vigo




jueves, 26 de enero de 2017

A ESQUERDA HIPERFRAGMENTADA

Frente Judaico Popular (FJP), Frente Popular de Judea (FPJ), Frente del pueblo Judaico (FPUJ), Frente Popular del pueblo Judaico (FPPJ), Unión popular de Judea (UPJ)...

Antes, durante e despois do 15 M artellouse un movemento popular que pretendía recoller e instrumentalizar, con frescura aglutinadora, o desacordo da poboación coas políticas feitas de costas aos intereses da poboación, cuxas prestacións básicas foron diminuidas drásticamente para con eses cartos detraídos rescatar ás entidades bancarias mentres se mantiña un escenario no que os oligopolios seguían e seguen a incrementar as súas contas de resultados con imposicións de políticas de prezos abusivas e pactadas.
Naciu Podemos e coa formación acendeuse una luz de esperanza nas clases media e baixa a respecto da posibilidade de porlle freo ás políticas macroeconómicas do bipartidismo que estaban a deixar de lado dereitos adquiridos pola clase traballadora con sangue e suor. Sen embargo, os atrancos e trampas que ten de superar unha formación de estas características, con xente sobradamente preparada pero sen case experiencia de xestión, se ven acrecentados por un tratamento despiadado do seu quefacer por parte do quinto poder en mans do gran capital. Semella que para que Podemos siga medrando en apoio social ten de facer moi ben as cousas onde goberna pero, ademáis, debe evitar o espectáculo de fragmentación formidable no seu seno que denota, a ollos do cidadán da pe, unha incapacidade total para poñerse de acordo no fundamental e, o cal é aínda máis lamentable, un afán desmedido de protagonismo personalista. Ambolosdous factores estiveron presentes, tradicionalmente, no fenómeno da fragmentación da esquerda desde finais do século XIX. Mal pintan as cousas.
Espectro electoral de Unidos Podemos
Unidos podemos, Ahora Madrid, Convocatoria por Madrid, Ahora en común, Ganemos, Somos izquierda, En comú podem, A la valenciana, Compromís, Bloc Nacionalista Valenciá, Iniciativa del poble valenciá, Gent de compromís, Es el moment, Més per Mallorca, Cli-As, Izquierda castellana, Unidad popular en común, Democracia participativa, Batzarre, Asamblea de Izquierdas, Izquierda Unida, Izquierda Abierta, PCE, Izquierda republicana, Partido feminista, Esquerra unida i Alternativa, ICV, Podem Catalunya, Barcelona en común, Iniciativa per Catalunya Verds, Construyendo la izquierda-Alternativa socialista, Partido pirata, Segoviemos, Podemos Galicia, Anova, Marea Atlántica, En Marea, Compostela aberta, Ferrol en común, Marea de Vigo, Ourense en común, Encontro por unha marea galega, Verdes equo...
¡Pode producir preguiza ir a xuntanzas atomizadas nas que se pode perder o foco sobre o que verdadeiramente importa! Digo.


© lainformación.com



miércoles, 25 de enero de 2017

Decathlon Generation

Xeración Decathlon

Tiráronse ao monte nestes días de friaxe cidadáns das metrópoles para poñer a proba trapos técnicos que habilitan mesmo para pernoitar no cume do Anapurna. Os poucos paisanos que quedan nos bastos territorios do rural galego, alí onde habita o silencio máis absoluto no inverno, chegaron a identificalos, hai un tempo, como seres chegados doutro planeta. Actualmente xa se teñen afeito a ese espectáculo de fibras estrañas, multicolores, tan diferentes respecto dos xerseis de mezclilla ou de la, tan distintos á pel ou a pana das zamarras e chambras. Xa se familiarizaron cos calzados de gore tex, os bastóns e as lentes de carbono, os calzóns de Kevlar, as bragas de grafeno, os cortaventos de stratermic ou os tecidos hidrófugos, cálidos e á vez transpirables cos que os camiñantes se achegan a pedir axuda, algo quente e un lugar á carón do lume para venceren unha hipotermia que apenas lles permite tatexar a petición de auxilio.
Unha parella de vellos de Calvos de Randín din nunha entrevista que os catorce baixo cero é o propio da invernía:
–E como o combaten? –pregunta o reporteiro da TVG-
–Que ha ser? Temos leña seca, un pote de caldo no lume, touciño e viño tinto.
–Non se aburren, sempre fechados?
–Fillo, o propio deste tempo é non facer nada. Estamos a pasar o inverno, contando contos e mirando pra o lume tan contentos. Xa chegarán os días en que se poida traballar no campo.

O que falaba así era o home, que entraba cunha presa de leña vestido como todo o ano, debaixo dunha pelliza de pel raída. Afirmaba que non había nada distinto para eles neste inverno.  Vai ser que na Galicia profunda o que roe as entrañas non é o frío, é a soidade cando falta o outro.





Generación Decathlon

Se han tirado al monte en estos días gélidos ciudadanos de las metrópolis para poner a prueba ropa técnica que habilita incluso para pernoctar en la cumbre del Anapurna. Los pocos paisanos que quedan en los bastos territorios del rural gallego donde habita el silencio más absoluto en invierno, llegaron a identificarlos, hace un tiempo, como seres llegados de otro planeta. Actualmente ya se han acostumbrado a ese espectáculo de fibras extrañas, multicolores, diferentes a los de los jerseys de mezclilla o de lana y a la piel o la pana de las zamarras. Ya se han familiarizado con los calzados de gore tex, los bastones y las gafas de carbono, los calzoncillos de Kevlar, las bragas de grafeno, los cortavientos de stratermic o los tejidos hidrófugos, cálidos y a la vez transpirables con los que los caminantes se acercan a pedir ayuda, algo caliente y un lugar al lado de la lareira para vencer una hipotermia que apenas les permite balbucear la petición de auxilio.
Una pareja de ancianos de Calvos de Randín dicen en una entrevista que los catorce bajo cero es lo propio del invierno:
–Y ¿cómo la combaten? –pregunta el reportero da la TVG-
–¿Cómo va a ser? Tenemos leña seca, un olla de caldo al fuego, tocino y vino tinto.
–¿No se aburren, siempre encerrados?
–Hijo, lo propio de este tiempo es no hacer nada. Estamos pasando el invierno, contando cuentos y mirando el fuego tan contentos. Ya llegarán los días en que se pueda trabajar en el campo.

El que hablaba así era el hombre, que entraba con una brazada de leña vestido como todo el año debajo de una pelliza de piel raída. Afirmaba que no había nada distinto para ellos en este invierno. Y es que en la Galicia profunda lo que roe las entrañas no es el frío, es la soledad cuando falta el otro.


Decathlon Generation

Citizens of the metropolis invade the trails in these icy days to test technical clothes that enables even to spend the night in the summit of Anapurna. The few countrymen who remain in the vast territories of the Galician countryside where the most absolute silence in winter dwells, came to identify them, some time ago, as beings from another planet. Now they have become accustomed to this spectacle of strange fibers, multicolored, different from those of the denim jerseys or wool and the skin or the corduroy of the jambs. They have already become acquainted with gore tex shoes, rods and goggles, Kevlar underpants, graphene panties, stratermic windbreakers, or water-repellent, warm and breathable fabrics with which walkers approach to ask for help, something warm and a place next to the fireplace to overcome a hypothermia that barely allows them to babble the request for help.
An elderly couple from Calvos de Randín say in an interview that the fourteen below zero is the same as winter:
"And how do they fight it?" - asks the reporter from TVG-
-How it will be? We have dry firewood, a pot of broth over fire, bacon and red wine.
"Are not you bored, always locked up?"
"Son, it's the thing of this time to do nothing. We are spending the winter, telling stories and watching the fire so happy. The days will come when you can work in the farm.


It was the man who came in with an armful of wood dressed like the whole year under a furred pelisse. He claimed there was nothing different for them this winter. And it is that in the deep Galicia what gnaws the entrails is not the cold, is the solitude when the other is missing.



                                                       © mivacaponehuevos.wordpress.com


Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...