Como sei da vocación viaxeira da familia de Canabaleiros, hoxe quero adicarlle unhas páxinas a unha páxina, ENCANTO RURAL, que para min é un exemplo de profesionalidade pero tamén, e sobre todo, de paixón vocacional polo que se fai. E desde esas premisas xunto co talento, que tanto atesoura Pablo Miki López Pintor, un autor, en calquera sector, sempre acada o éxito.
Porque o servizo informativo que proporciona ENCANTO RURAL non é froito do corta e pega demasiado frecuente na rede. Pablo é dos que collen o petate e tiran millas para saber en primeira persoa de que están a falar cando recomendan unha casa rural, un roteiro ou a visita a un atractivo.
Triunfar na propia terra ten sido moi difícil, tradicionalmente para os galegos que demasiadas veces acadan antes recoñecemento alén das nosas fronteiras xeográficas e mentáis.
Visitade a páxina de Pablo e logo saberedes de que estou a falar.
miércoles, 28 de septiembre de 2011
martes, 6 de septiembre de 2011
UNHA CUESTIÓN DE STATUS
“¡No le hables en gallego, porque ESTÁ HABLANDO EN GALLEGO”
Hoxe, no hospital no que esta a seguir con tratamento recuperador o meu irmán, advertíalle así a filla á muller dun doente que, por mor dun derrame, amosa tendencia a esbardallar.
¡Tan lonxe chega o desprestixio que aniña nas entrañas de moitos galegos e tan fondo é o estigma que leva a considerar a propia lingua nai como algo sucio, que debe agocharse e reducir para o trato na intimidade, sen testemuñas, ou co gando.
A frase cumpre contextualizala: o que padece un “accidente” cerebro-vascular vese mergullado, no mellor dos casos, nun proceso de recuperación que abrangue, entre outras cousas, a recuperación da memoria: do vivido, das identidades e tamén das palabras. Unha recuperación quen estriba no traballo do enfermo, dos terapeutas e tamén, cun cariz de resolución semella que espontánea e automática, na calidade da natureza humana. E nese fluxo espontáneo, que non o é tanto así e que marca a diferencia entre o entumecemento e a recuperación, están a intervir eses familiares que, guiados pola intuición, inciden coa súa boa intención na estrutura mental profunda do doente para ir borrándolle do seu disco duro o legado da lingua nai para substituíla por outra de maior prestixio:
¡Xa de ter que pasar os traballos dunha recuperación funcional penosa, polo menos que o enfermos saia gañando algo!
Non hai nada que facer. A meirande parte dos galegos constrúe a súa identidade sobre os cimentos do odio aos atributos herdados e xa camiño da extinción.
Hoxe, no hospital no que esta a seguir con tratamento recuperador o meu irmán, advertíalle así a filla á muller dun doente que, por mor dun derrame, amosa tendencia a esbardallar.
¡Tan lonxe chega o desprestixio que aniña nas entrañas de moitos galegos e tan fondo é o estigma que leva a considerar a propia lingua nai como algo sucio, que debe agocharse e reducir para o trato na intimidade, sen testemuñas, ou co gando.
A frase cumpre contextualizala: o que padece un “accidente” cerebro-vascular vese mergullado, no mellor dos casos, nun proceso de recuperación que abrangue, entre outras cousas, a recuperación da memoria: do vivido, das identidades e tamén das palabras. Unha recuperación quen estriba no traballo do enfermo, dos terapeutas e tamén, cun cariz de resolución semella que espontánea e automática, na calidade da natureza humana. E nese fluxo espontáneo, que non o é tanto así e que marca a diferencia entre o entumecemento e a recuperación, están a intervir eses familiares que, guiados pola intuición, inciden coa súa boa intención na estrutura mental profunda do doente para ir borrándolle do seu disco duro o legado da lingua nai para substituíla por outra de maior prestixio:
¡Xa de ter que pasar os traballos dunha recuperación funcional penosa, polo menos que o enfermos saia gañando algo!
Non hai nada que facer. A meirande parte dos galegos constrúe a súa identidade sobre os cimentos do odio aos atributos herdados e xa camiño da extinción.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?
¿Vivimos nun Estado democrático? Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...
-
¿Vivimos nun Estado democrático? Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...
-
(Ou de como a Política pare monstros) “Asumo esta gran responsabilidade, inviable sen o apoio impagable e sacrificado da miña fam...
-
Non só na esfera novelesca é pertinente a ficción. Se ben é certo que, se cadra por unha crise imaxinativa, a liña cultivada polos auto...