Pórse no lugar do outro

Mais dunha vez téñenme preguntado en conversas animadas entre amigos se teño algún motivo vital predominante no decurso diario da miña existencia. Sempre contesto, se necesidade de pensalo moito: procurar facerlle a vida agradable aos demais ou, aloménos, non dificultarlle o goce fluído do día: e dicir, non amolar. Porque desde o funcionario ate o escavador, desde a enfermeira ao instalador frigorista, do que se trata é de pasar o día o mellor posible, e se aínda por riba o chope non supón o cumio das expectativas vitais ou non coincide coa vocación, pois medra o valor de recibir a viruta a fin de mes sen máis.
Dito todo o cal para acadar a excelencia na relación de grupo e tamén no resultado final, que ten que ver co servizo que percibe como ben recibido o cliente, semella moi importante o grao de complicidade, e este só pode vir dado pola capacidade, no grupo, de pórse no lugar do outro. A sociedade actual fai moitas preguntas de cortesía pero non ten moita intención de escoitar respostas que incomoden. Xorden expresións solidarias, pero tras delas abonda o baleiro, a falla de interese por, se é posible por un instante, imaxinar ocupar a situación dos que están ao carón.
Diante das críticas á xestión ou o desempeño dun individuo concreto hai unha fórmula que eu puxen en práctica a miúdo na miña etapa como encargado de recursos humanos para una multinacional e que pasaba por desenvolver o traballo dos outros rotativamente o cal conseguía aumentar a cohesión do grupo e mellor comprender os perfís de todos.
Un país como España, inmerso nunha crise económica que merece unha lectura desde a crise parella de valores, un país que completou unha transición política en aparencia mais non a cultural, está necesitado de refundar a sociedade desde o plantexamento primordial de dar resposta ás necesidades produtivas e de servizos como motor da reacción, cuestionando e mesmo cancelando privilexios absurdos e que crean alarma social e estendendo a necesidade dun esforzo colectivo para saír adiante apoiado no conxunto dos traballadores.
Estamos nunha situación na que da noxo que os líderes da executiva do PSG no concilio galego loiten por acumular cargos e soldos e por perpetuar a triplicación da Administración, lexislando antes por ter un retiro dourado que por facer que se cumpra a extensión da xubilación a unha idade decente, e non que empregados da banca estean nas saunas con cincuenta anos e un transportista queime as pestanas e o lombo ate os sesenta e sete.