TRABALLAR POR VOCACIÓN

O dicionario da R.A.E. define vocación na súa terceira acepción como una inclinación a calquera estado, profesión ou carreira.
En coherencia con esta significación forma xa parte do erario popular a afirmación de que para o bo exercicio de certas profesións e imprescindible traballar por vocación. É unha teoría que non se sostén sempre nin moito menos. Por atopar un paralelismo sería como pretender que unha persoa actúa ben ou está limpa por tomar tódalas decisións baixo os ditados da súa conciencia. Como se a conciencia non fora tan subxectiva como o seu dono. De feito moitos criminais o personaxes políticos implicados en tramas mafiosas teñen a conciencia ben tranquila e iso non é proba da súa inocencia.
Co exercicio profesional pasa algo que ten moitas puntos en común. Aínda sen negar que a vocación aporta un plus de disposición natural á entrega e de resistencia contra o desgaste, o que verdadeiramente importa para acadar a excelencia é a adquisición das mellores ferramentas e o desenvolvemento dos mellores procedementos na práctica de cada oficio desde factores de motivación que varían moito dependendo de cada individuo: a auto-realización, o gusto polo perfeccionismo, a procura do ben alleo, o enriquecemento material, a fama, a competitividade... e, como non, a vocación. Pero non como un factor sine qua non para acadar a excelencia. Sempre pesan ademais outros elementos que determinan ata onde pode chegar o desempeño óptimo dunha profesión: as aptitudes persoais, a capacidade para asimilar un entorno cambiante, o pasado, a retro-alimentación con recordos da infancia, familiares, escolares, a saúde física e psíquica.
Teño coñecido médicos vocacionais cun historial salpicado con erros dos que deixan unha pegada irreparable no paciente, por indecisións, por excesiva confianza no ollo clínico, individualismo esaxerado, vaidade, medo a exteriorizar a necesidade de axuda, obcecación, stress...
Coñezo algúns pola contra que, aínda ocupando a Medicina un segundo lugar nas súas vidas, son eficaces, sen prexuízos, ben orientados cara ó paciente, traballadores en equipo e resolutivos.
Daquela aprecio a vocación como un elemento de motivación importante, mais dentro dun contexto no que tamén contan moito eses outros factores presentes arredor do elemento aglutinador primordial, que non pode ser máis ca a resposta a un compromiso necesario contraido coa sociedade e por cuxo bo cumprimento somos remunerados.
Nestes tempos de crise e de falta de oportunidades para atopar traballos coincidentes coa propia vocación é importante ser conscientes de que un traballo ben feito, aínda que non coincida de cheo co noso perfil vocacional, pode proporcionar moitas satisfaccións: o de facer as cousas ben e tamén o de gañar o dereito a desenvolver as nosas inquietudes máis vocacionais no tempo de lecer. E algo que os da xeración nini, que non son a pretendida maioría entre os mozos e mozas de este país por moito que se empeñen os negativistas, teñen de ir asimilando.