O paradoxo alemán

Alemaña non pode gozar de tanta fortaleza económica namentres o sur de Europa está a dúas velas. Os intereses que paga o Estado xermano aos que mercan os seus bonos é demasiado pouco como para disuadir de investir en futuros de España ou Italia. De xeito que non haberá máis remedio que abrir a espicha do Banco Central e do FMI para, mellorando as expectativas de capacidade de pago da Europa da segunda e terceira velocidades, ir aproximando as ratios de solvencia, as primas de risco e as rendibilidades dos investimentos en países veciños. Porque as economías europeas están moi imbricadas. Se Italia cae, os bancos franceses van para o carallo ate que os rescate a clase política. Os bancos alemáns teñen mercado moita débeda de Grecia e Italia. A incerteza e inimiga da inversión. Por tanto, o horizonte da CEE contempla por necesidade un reforzamento do papel de Banco Central Europeo como primeiro paso para escorrentar aos cazadores de oportunidades, e, xa no longo prazo, a posta en marcha da conversión da débeda en eurobonos a prezos taxados que estabilice os custes da financiamento.
Namentres, e no aspecto doméstico, coinciden no tempo a caída do consumo e a defensa mesmo entre os que teñen moito diñeiro das cousas ben importantes que son de balde: pasear á beira do mar, ollar as estrelas, facelo amor ao abrigo da temporal que bate contra as fiestras... pero para facer todas estas cousas é preciso antes ter cubertas certas necesidades que varían dependendo do lugar de residencia, da composición da familia, do estado de saúde, do azar...
O sistema social está montado de tal xeito que para sosterse
precisa do consumo. E hoxe mesmo os comercios tentan en Galicia implantar o costume do venres negro: unha defensa do “ir de tendas” como un acto de solidariedade competindo coa catalogación de “shopalcoholics” ou adictos ás compras se cadra máis axustada a unha boa parte dos cidadáns que pasan sistemáticamente o tempo de lecer nas grandes areas comerciais. A cuestión vai pendurando do necesario equilibrio entre o consumo como motor da produción e a responsabilidade propia sobre a administración da economía doméstica.