O propio rei, que fai gala da súa amizade inquebrantable,
viroulle as costas nos momentos de maior dificultade e violencia subterránea.
González converteu en casus belli contra Suárez un contexto social e histórico
que, en cambio, demandaba unión e lealdade; logo recibiu da súa propia medicina
por parte de Aznar. E así sucesivamente, no que se pode catalogar de verdadeiro
paso atrás no que debe ser a dinámica parlamentaria democrática e de pontes
tendidas ao diálogo. A política de Estado converteuse nunha praxe aceptada de
sucesión de ditaduras de catro anos, nun clima normalizado de mesquindade,
mirada ruín e curta de horizontes por parte de prosélitos sectarios, con
comportamentos gregarios ao abeiro do paraugas que une os seus intereses
espurios.
Só cabe unha precisión, importante, neste panexírico de
Suárez: maior mérito que a súa achega á transición a un estado democrático o
atesoura, sempre en primeiro lugar –incluíndo o valor da mobilización popular-,
o papel da resistencia e a loita do Partido Comunista: un movemento medio
aniquilado pola bicha xenocida que á súa volta non pediu en ningún momento que
quedarán sen efecto as decisións sucesorias de Franco; non pediu a renuncia
e/ou destitución dun xefe de estado imposto polo golpismo e tampouco clamou
pola deshabilitación dunha monarquía que fora imposta para impedir a
restitución da República.
É unha cuestión de tempo, pero xuntos e sen recorrer nunca a
un ápice de violencia, PODEMOS superar este modelo de xerarquía anacrónico,
tristemente baseado no mantra que dende os poderes fácticos e a bicefalia se
empeñaron en acuñar e que aduce que sen a existencia da monarquía os españois
volveriamos matarnos, esquecendo que a guerra foi a consecuencia dun golpe de
Estado dende a cúpula e non ao revés.
No hay comentarios:
Publicar un comentario