CORRIDAS DE TOUROS: ESPAÑA ANCORADA NA BARBARIE MEDIEVALISTA

O público asistente agradece que o matador se arrime aos pitóns, vibra co espectáculo do sangue. As damiselas azóranse cando os tordos perden os intestinos na area. É o arte taurino erixido en festa nacional que invertebra o país.
A cerimonia empeza co traslado en caixóns de dous metros cadrados dos astados ate a trastenda da praza, onde son sometidos a estrés e privados da luz durante trinta horas, para que saian ao redondel cegos, desorientados e buscando unha saída desesperadamente. Para aplacarlle os fumes, está a sorte de varas: un picador tritúralles os músculos dorsais e cervicais cun lanzal de ferro ate convertilos nunha masa informe pola que mana o sangue en abundancia. O toro ten aínda máis sede cando, sobre ese punto de castigo, recibe unhas banderillas postas con moito arte, que van a actuar como palancas horadando a carne e os músculos do colo con cada movemento do touro, agudizando o hemotórax e a dor dunha besta preagónica.
A faena coa muleta nun espacio no que non hai currunchos nos que poder agocharse, marean e esgotan ao animal xa desangrado. É agora máis doado cravarlle unha espada entre as vértebras que lle rache as arterias e chegue ao corazón. O touro agoniza vomitando sangue, máis para iso está o puñal corto que lle secciona, con moito arte, a médula espiñal, inmobilizándoo, pero que case que nunca lle quita a conciencia de ser arrastrado e aínda durante o despece do rabo e das orellas.
A sabedoría dos gandeiros díctalles trucos para que as reses de lidia amosen valores de fereza -cando o embiste non é máis ca unha actitude defensiva-: bótanlles aguarrás nas pezuñas, aplícanlles alfinetes nos xenitais, e, se por contra son demasiado bravos, púrganos con sulfato de sosa, debilítanos con colirios paralizantes nos ollos e introdúcenlles algodóns na gorxa para minar a súa enerxía.
Moitos dos que levan aos seus fillos xa pequenos a adeprender este nobre arte da tortura opóñense ao mesmo tempo a que asistan a clases de educación para a convivencia, pois é unha materia, din, na que non procede a involucración dos estamentos educativos.
España ten de rematar unha transición inacabada ao século XXI desde o medievalismo, no que nos afundiron aínda máis corenta anos de dictadura, o asasinato dos librepensadores, o éxodo das mentes máis preclaras, a inmersión en valores involucionistas, baixo palio, a eliminación da institución libre de enseñanza, o confinamento da muller a papeles de sumisión, a persecución do asociacionismo: agrario, mariñeiro, cultural... O anacronismo desta tortura salvaxe e tal que o argumento de que intelectuais de tódolos signos veñen a xustificala non abonda máis ca na perversidade de elementos educativos e culturais que, imbuídos desde a infancia, son que de extraer o peor do ser humano, a partir da sinxela observación, sen prexuízos, dos feitos consumados: os touros sofren unha tortura inconmensurable desde que son transportados en celdas, durante toda a cruel e agónica matanza, ate o seu despeze. Outra cousa serán as xustificacións, sempre económicas aínda que presentadas desde argumentos de cariz artístico, que se agochan tras da pervivencia da barbarie: un espectáculo salvaxe con cuxa celebración o Concello socialista de A Coruña mantén á cidade no triste circuito da violencia nacional.