CRISTO, o deus sol... desde a noite dos tempos

Por suposto que Cristo como encarnación de Deus Pantocrator é unha invención humana. As sagradas escrituras foron escritas por homes. As testemuñas de intervencións divinas e feitos milagrosos son persoas. Como humano é todo o que dentro da relixión cristián ten que ver cunha suposta intervención divina. As sagradas escrituras recrean o mito do nacemento, parido por unha virxe, dun Salvador na noite do 24 a 25 de Decembro -o sol, logo de tres xornadas en que o día e a noite duran o mesmo, vence e da paso a un novo reinado da luz, ate o equinocio de verán- coa asistencia de tres reis magos, tres estrelas aliñadas respecto de Sirius, igualiño que fan tódalas culturas precristiáns: hindúes, persas, exipcia, helenística, romana... e as mesoamericanas: incas, aztecas..., do seu inicio na labor de apostolado aos trinta anos, da súa resurrección ao terceiro día. O Vaticano tentou destruír os gravados en pedra achados nas pirámides sobre o nacemento do deus Chorus e a súa vitoria diaria pola mañá sobre o Demo -a noite, as tebras-. Tentou destruír todos os elementos de base astrolóxica -12 apóstolos = 12 constelacións) que configuran a construción dunha Historia cuxos ítems non son senón a corporeidade, a literaturización de fenómenos astronómicos para tentar mellor comprendelos e dixerir o medo pola insignificancia fronte aos fenómenos naturais. A era astrolóxica de Piscis -Cristo e representado reiteradamente pola figura de dous peixes- xa fora anunciada por Persas e Exipcios sucedendo á de Taurus remata en 2165, cando o polo norte celeste vai rematar o traslado da súa aliñación coa a Estrela Polar ate a constelación de Acuario. Para entón as distintas relixións adaptarán as súas simboloxías á nova realidade.
Todas esas historias coas que o ser humano quere mellor dixerir a realidade e ordenar un cosmos doutro xeito caótico non son malas nin boas. O que é noxento son os crimes que no seu nome se teñen levado a cabo, sumariamente, por cantos ostentan que a súa fe e a única e que os que non a profesan son inimigos. O que é inadmisible nestes tempos e que argumentando motivos de ortodoxia nunha desas fes, se estean a pisar dereitos humanos e freando a instalación nunha sociedade sen violencia, sen odios, sen fracturas sociais e libre. A maiores, hai unha cúpula de dirixentes de esas sectas que viven ostentosamente a costa dos prosélitos e que teñen moito interese en infundir o temor a Deus. Funcionan como grandes multinacionais con un produto en exclusiva para explotar comercialmente, e fano con axudas a fondo perdido e libres de tributación. Impiden as correntes de opinión dentro do grupo e expulsan -como mínimo- aos diverxentes.
Algún día, con cincocentos anos de retraso tamén pedirán perdón por iso. Como algún día os responsables do 11S saíran á luz nunha pequena nota de prensa nun recuncho do xornal. A moitos no nos fai falla esperar 70 anos a que se desclasifiquen os papeis para saber unha verdade apuntalada por un millón de cabos que quedaron soltos. No caso da autenticidade do que di a Biblia e no Novo Testamento, os documentos para contrastala están desclasificados de tres mil anos cara atrás en pirámides, mausoleos, pergaminos e mesmo na tradición oral de pobos con culturas ben máis antigas, como nais que foron inspiradoras da nosa.