Moito engancha o medo como recurso para manter grandes cotas de fidelidade a través do tempo: o medo á fame, á pobreza, á violencia, á dor, ao castigo divino... o medo ao medo. Como senón entender a pervivencia de catrocentos millóns de adscritos á Igrexa Católica, observando submisión á doutrina Vaticana. Pasaron quince anos desde que a mafia e a propia xerarquía eclesiástica cortaran cabezas de turco cando saíron á luz os procedementos da Banca Ambrosiana, Vaticana, apropiándose do aforro de milleiros de familias para blanquealo e derivalo aínda máis a inversións participadas en petroleiras, gasísticas e multinacionais na fabricacións de condóns. Juan Pablo I fora asasinado por querer mudar as cousas intramuros.
O papa actual, encubridor de pederastas e cun pasado na militancia nazi, é a cabeza visible dunha maquinaria de blanqueo outra vez engraxada e descuberta in franganti esta semana, operando desde bancos alemáns. A resposta da cúpula: solo con Ave Marías non se mantén a Institución.
Ao mesmo tempo, o abuso de menores por parte de curas e bispos nunha proporción inxente é minimizado desde Roma e algún arzebispo mesmo lle bota a culpa á fermosura desafiante dos efebos, namentres condenan: o aborto de mulleres violadas -como arma de guerra-, o uso do preservativo na África subsahariana, o uso de células nai para combatir doenzas, a planificación familiar, os avances científicos que compiten coa acción de Deus -que sen embargo eles si empregan para prolongar a súa calidade de vida: Wojtyla recibía infiltracións antioxidantes de seis mil euros ao mes para frear o Parkinson-... O Vaticano consigue que os seus ministros pederastas en todo o mundo eludan ó cárcere e, ao mesmo tempo, excomulga aos curas que levan unha vida de plenitude coa súa parella, co argumento de que non se pode cambiar o legado de Deus, como se a Biblia e o Novo Testamento non foran senón obra dos homes que a Igrexa si reinterpreta ao seu antollo para favorecer cambios de posicións interesadas.
A Igrexa ten matado coas súas mans a científicos, promovido guerras santas e está detrás de tiranías escurantistas e dos golpes de Estado mesiánicos contra fórmulas de goberno e convivencia que non precisan de Deus nin de monarcas para vivir en paz.
E agora, dous milenios despois, segue a argumentar escaseza de recursos para xustificar prácticas ilegais, cando o certo é que o Vaticano é un Estado podre de diñeiro obtido de xeito sucio e empregado en aumentar o poder da Xerarquía sen salpicar aos curas de base, que viven da esmola e dos presupostos dos Estados, que, por outra banda, conceden asignacións de miles de millóns á Igrexa cada ano e invisten outros tantos en rehabilitación e coidado do patrimonio que o Clero entende exclusivamente como seu. Nun Estado que se auto-cualifica de moderno, laico, aconfesional e respectuoso coa pluralidade relixiosa e cultural terían de ser os católicos os que sustentaran a estrutura que precisan para desenvolver os seus rituais e actos de convivencia, seguindo o exemplo doutras comunidades relixiosas ninguneadas con frecuencia desde o complexo de superioridade occidental que leva implícito unha fe que, para afianzarse, ignorou e matou as fontes milenarias que a inspiraron. Ese uso perverso das Historia, ese escurantismo maniqueo practicado desde o Vaticano, está detrás do desencontro crecente entre unha base autorizada e consecuente de crentes e unha cúpula de delincuentes comúns que manchan o legado recibido como tamén fixeran os fariseos expulsados por Xesús do Templo onde argallaban os seus negocios.
lunes, 27 de septiembre de 2010
lunes, 20 de septiembre de 2010
¿Apoiar ou non a folga? Repensar o sindicalismo
A propósito da ubicuidade presente, case que remontando silencios de anos pasados, dos dirixentes sindicais, atopo demasiadas manifestacións pola súa parte definindo conceptos como clase traballadora e empresariado moi ancoradas en escenarios máis que superados. Os liberados sindicais, na súa inmensa maioría representando a funcionarios da Administración, da Educación, do Sistema de Saúde e, en menor medida, a colectivos da gran empresa, carecen da sensibilidade ou mesmo das ganas de recoñecer na pel de centos de miles de autónomos á clase traballadora. Traballadores que son rexeitados no Réxime Xeral aínda cando prestan os seus servizos a un solo pagador que, para aforrar custos estructurais, bota man desa fórmula de vinculación laboral. Traballadores que non teñen dereito a un subsidio por desemprego como non sexa que estiveran a perder durante un ano ou mais un trinta por cento...e que, de caeren enfermos, só cobran a partir de quinto día de persistiren na situación de baixa.
No discurso dos liberados sindicais responden ás necesidades dos grandes grupos de presión, os mesmos que cos seus votos manteñen o seu status de privilexio: un perfil de traballo que non mata, soldo bo, estabilidade... Froito desa dinámica cotián, fáltalles a Méndez e a Toxo unha dose de exemplaridade moralizante cando, para facer unha posta en común de cara á folga xeral, celebran unha “comida de traballo” nun dos restaurantes máis luxosos de Madrid, ao que chegaron a bordo de grandes coches oficiais, cos seus choferes. No Reino de España aínda quedan por eliminar moitos gastos suntuarios, moitas escoltas e demasiados secretarios, subsecretarios, directores e subdirectores xerais e particulares.
Cando se escoita o eco dos discursos ácidos de Toxo e Méndez sobre a situación económica e as reivindicacións de clase, con palabras semellantes ás dos escenarios do Século XIX e primeira metade do Século XX, non podo evitar sentir unha carraxe progresiva. As doenzas da economía xa non son imputables a un empresariado maligno, con intereses irreconciliables e contrapostos aos dos seus traballadores. Os males actuais nacen da implantación dun modelo baseado na especulación e na extensión da débeda, e nisto ten un papel protagonista a Gran Banca, a Reserva Federal de EE.UU., que inventou o término “de curso legal” para facer posible a fabricación de billetes como churros, se soporte patrimonial, coa conivencia do seu goberno e, por extensión, relegando aos Estados a un papel insignificante como elemento regulador do funcionamento interesado das grandes multinacionais da enerxía e a provisión de materias primas previa explotación dos recursos, mesmo a través da forza ou a partir de intervencións “pacificadoras” sostidas por auto-ataques como os que lles serviron de pretexto para anexionarse Cuba en 1998, para intervir en Vietnam, en Afganistán... ou por narices, como en todo o Cono Sur, mercando a inter-mediación de presidentes amigos colocados con golpes de Estado.
En España, os cidadáns, promotores e pequenas empresas caeron con maior ou menor inocencia na trampa de ese sistema baseado na universalización do endebedamento sobre o suposto de que a demanda podería soster os valores das prendas. Mais eses sistemas piramidais, que sempre favorecen aos especuladores, acaban cíclicamente e ao longo da Historia do Século XX e xa do XXI por rachar, deixando un regueiro de vítimas entre a clase media, e no mundo da empresa, especialmente a pequena e mediana, con efectos de grande destrución de emprego. O prestamismo a gran escala e a concentración de poder en torno á explotación dos recursos enerxéticos fai moi visibles e evidentes aos causantes da hecatombe do sistema, da fractura social entre ricos e pobres e da involución do “Estado de Benestar” que, ao fin, e o que concita aos Sindicatos na convocatoria de Folga Xeral. Mais Zapatero pouca forza ten fronte ao escuro Fondo Monetario Internacional, fronte ás Grandes Axencias calificadoras do Risco que responden a intereses de grandes especuladores que compran e venden divisas e moedas con información adiantada por Moody's, Standard & Poor's o Fitch e son quen de afundir a economía dun Estado en cinco días. Non sei se a Zapatero haberá mellor que insistirlle en que retire as tropas de Afganistán canto antes poida, dese escenario bélico que o PP emprega para atacar ao PSOE despois de que nos meteran alí Bush, Blair e Aznar, para que os gaseoductos americanos, participados por George, Cheney e Condoleeza tiveran prioridade fronte ós rusos.
Se lle pode pedir ao Goberno socialista incremento da inversión en I+D+I, en Sectores Estratéxicos, en Axuda ao Terceiro Mundo, en implementación de recursos para a reconversión de grandes masas de parados e dunha parte, excedentaria, do funcionariado administrativo. Se lle pode pedir a Zapatero que elimine aínda máis gastos superfluos, que persiga a corrupción, que simplifique ou elimine a burocracia e que conte con tódolos axentes sociais antes de anunciar medidas que logo precisan correccións.
Pero para a saída da crise e dada a escasa forza negociadora que o Goberno de España ten fronte ao poder do Gran Capital, os Sindicatos mellor farían, en lugar de propor unha folga xeral debilitante, concitando unha unión de forzas e medidas co sindicalismo europeo e cos gobernos progresistas para abordar a lexislación ex novo dun marco que regule o funcionamento da Banca e das empresas de extracción e explotación dos recursos enerxéticos e poña lindes á concentración, respecto de ambolosdous sectores, de participación e de poder, penalizando o uso fraudulento e privilexiado da información. O que precisamos agora e de unión contra a grande especulación e non de loitas intestinas entre faccións que teñen visións compartidas sobre os asuntos importantes. Aínda partindo da base de que o marco estatutario que regula o mercado laboral é perfectible, calquera avance en dereitos do traballador, lícito, non é compatible coa xeración de emprego sostible nunha economía que ten de competir con mercados emerxentes onde o que se ten globalizado é a “flexibilidade” e a “precariedade” para evitar as deslocalizacións. Os sindicatos e o Goberno deben abordar xuntos o fondo da cuestión, un asunto internacional, europeo como mínimo, porque sobre todo a pequena e a mediana empresa xa teñen demasiados problemas como para tentar nadar sós contras as correntes que marcan os grandes mercadores-vendedores, impoñendo con impunidade un modelo social, por riba dos Estados, ou, como en Estados Unidos ou a China, coa súa complicidade.
No discurso dos liberados sindicais responden ás necesidades dos grandes grupos de presión, os mesmos que cos seus votos manteñen o seu status de privilexio: un perfil de traballo que non mata, soldo bo, estabilidade... Froito desa dinámica cotián, fáltalles a Méndez e a Toxo unha dose de exemplaridade moralizante cando, para facer unha posta en común de cara á folga xeral, celebran unha “comida de traballo” nun dos restaurantes máis luxosos de Madrid, ao que chegaron a bordo de grandes coches oficiais, cos seus choferes. No Reino de España aínda quedan por eliminar moitos gastos suntuarios, moitas escoltas e demasiados secretarios, subsecretarios, directores e subdirectores xerais e particulares.
Cando se escoita o eco dos discursos ácidos de Toxo e Méndez sobre a situación económica e as reivindicacións de clase, con palabras semellantes ás dos escenarios do Século XIX e primeira metade do Século XX, non podo evitar sentir unha carraxe progresiva. As doenzas da economía xa non son imputables a un empresariado maligno, con intereses irreconciliables e contrapostos aos dos seus traballadores. Os males actuais nacen da implantación dun modelo baseado na especulación e na extensión da débeda, e nisto ten un papel protagonista a Gran Banca, a Reserva Federal de EE.UU., que inventou o término “de curso legal” para facer posible a fabricación de billetes como churros, se soporte patrimonial, coa conivencia do seu goberno e, por extensión, relegando aos Estados a un papel insignificante como elemento regulador do funcionamento interesado das grandes multinacionais da enerxía e a provisión de materias primas previa explotación dos recursos, mesmo a través da forza ou a partir de intervencións “pacificadoras” sostidas por auto-ataques como os que lles serviron de pretexto para anexionarse Cuba en 1998, para intervir en Vietnam, en Afganistán... ou por narices, como en todo o Cono Sur, mercando a inter-mediación de presidentes amigos colocados con golpes de Estado.
En España, os cidadáns, promotores e pequenas empresas caeron con maior ou menor inocencia na trampa de ese sistema baseado na universalización do endebedamento sobre o suposto de que a demanda podería soster os valores das prendas. Mais eses sistemas piramidais, que sempre favorecen aos especuladores, acaban cíclicamente e ao longo da Historia do Século XX e xa do XXI por rachar, deixando un regueiro de vítimas entre a clase media, e no mundo da empresa, especialmente a pequena e mediana, con efectos de grande destrución de emprego. O prestamismo a gran escala e a concentración de poder en torno á explotación dos recursos enerxéticos fai moi visibles e evidentes aos causantes da hecatombe do sistema, da fractura social entre ricos e pobres e da involución do “Estado de Benestar” que, ao fin, e o que concita aos Sindicatos na convocatoria de Folga Xeral. Mais Zapatero pouca forza ten fronte ao escuro Fondo Monetario Internacional, fronte ás Grandes Axencias calificadoras do Risco que responden a intereses de grandes especuladores que compran e venden divisas e moedas con información adiantada por Moody's, Standard & Poor's o Fitch e son quen de afundir a economía dun Estado en cinco días. Non sei se a Zapatero haberá mellor que insistirlle en que retire as tropas de Afganistán canto antes poida, dese escenario bélico que o PP emprega para atacar ao PSOE despois de que nos meteran alí Bush, Blair e Aznar, para que os gaseoductos americanos, participados por George, Cheney e Condoleeza tiveran prioridade fronte ós rusos.
Se lle pode pedir ao Goberno socialista incremento da inversión en I+D+I, en Sectores Estratéxicos, en Axuda ao Terceiro Mundo, en implementación de recursos para a reconversión de grandes masas de parados e dunha parte, excedentaria, do funcionariado administrativo. Se lle pode pedir a Zapatero que elimine aínda máis gastos superfluos, que persiga a corrupción, que simplifique ou elimine a burocracia e que conte con tódolos axentes sociais antes de anunciar medidas que logo precisan correccións.
Pero para a saída da crise e dada a escasa forza negociadora que o Goberno de España ten fronte ao poder do Gran Capital, os Sindicatos mellor farían, en lugar de propor unha folga xeral debilitante, concitando unha unión de forzas e medidas co sindicalismo europeo e cos gobernos progresistas para abordar a lexislación ex novo dun marco que regule o funcionamento da Banca e das empresas de extracción e explotación dos recursos enerxéticos e poña lindes á concentración, respecto de ambolosdous sectores, de participación e de poder, penalizando o uso fraudulento e privilexiado da información. O que precisamos agora e de unión contra a grande especulación e non de loitas intestinas entre faccións que teñen visións compartidas sobre os asuntos importantes. Aínda partindo da base de que o marco estatutario que regula o mercado laboral é perfectible, calquera avance en dereitos do traballador, lícito, non é compatible coa xeración de emprego sostible nunha economía que ten de competir con mercados emerxentes onde o que se ten globalizado é a “flexibilidade” e a “precariedade” para evitar as deslocalizacións. Os sindicatos e o Goberno deben abordar xuntos o fondo da cuestión, un asunto internacional, europeo como mínimo, porque sobre todo a pequena e a mediana empresa xa teñen demasiados problemas como para tentar nadar sós contras as correntes que marcan os grandes mercadores-vendedores, impoñendo con impunidade un modelo social, por riba dos Estados, ou, como en Estados Unidos ou a China, coa súa complicidade.
martes, 14 de septiembre de 2010
MOTIVOS
Os seres humanos poñémonos barreiras mesmo en ausencia de censores, impositores ou aínda cando o PAI xa morreu. Hai cadeas invisibles impedindo levantar o voo e poñer rumbo cara ó país da utopía, no que cadaquén estima os confíns do universo posible na medida en que a imaxinación unida á vontade o permiten.
Mais nos seguimos empeñados en poñer portas ao campo, en limitar as nosas posibilidades de relación, de crecemento persoal, de proxección e posta en práctica dos nosos ideais.
O custo da educación castradora que recibimos para legar aos nosos fillos é incalculable: temos un marco social enfermo, no que as leis non escritas xiran arredor do egoísmo e o rexeitamento do distinto.
No desempeño do cotián falar de perseguir a excelencia é unha entelequia pasada de moda: demasiadas interferencias e ruídos da loita competitiva e feroz por ser en razón do status e non da competencia, preponderancia dos blindaxes sobre a empatía, sobre os sentimentos...
Sen embargo, ás veces o amor estoupa e manda ao carallo tanta vida calculada, tanta hipocondría social, tanto medo á liberdade: o amor apaixonado, por unha muller, por un fillo, por un xeito de entender a vida, por un proxecto colectivo. Entón o xesto dulcifícase, a vivencia do tempo faise amigable e todo o accesorio que semellaba tan importante cede o seu lugar a unha vida con sentido.
Mais nos seguimos empeñados en poñer portas ao campo, en limitar as nosas posibilidades de relación, de crecemento persoal, de proxección e posta en práctica dos nosos ideais.
O custo da educación castradora que recibimos para legar aos nosos fillos é incalculable: temos un marco social enfermo, no que as leis non escritas xiran arredor do egoísmo e o rexeitamento do distinto.
No desempeño do cotián falar de perseguir a excelencia é unha entelequia pasada de moda: demasiadas interferencias e ruídos da loita competitiva e feroz por ser en razón do status e non da competencia, preponderancia dos blindaxes sobre a empatía, sobre os sentimentos...
Sen embargo, ás veces o amor estoupa e manda ao carallo tanta vida calculada, tanta hipocondría social, tanto medo á liberdade: o amor apaixonado, por unha muller, por un fillo, por un xeito de entender a vida, por un proxecto colectivo. Entón o xesto dulcifícase, a vivencia do tempo faise amigable e todo o accesorio que semellaba tan importante cede o seu lugar a unha vida con sentido.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?
¿Vivimos nun Estado democrático? Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...
-
¿Vivimos nun Estado democrático? Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...
-
(Ou de como a Política pare monstros) “Asumo esta gran responsabilidade, inviable sen o apoio impagable e sacrificado da miña fam...
-
Non só na esfera novelesca é pertinente a ficción. Se ben é certo que, se cadra por unha crise imaxinativa, a liña cultivada polos auto...