A atracción sectaria por unha Igrexa fora da lei

Moito engancha o medo como recurso para manter grandes cotas de fidelidade a través do tempo: o medo á fame, á pobreza, á violencia, á dor, ao castigo divino... o medo ao medo. Como senón entender a pervivencia de catrocentos millóns de adscritos á Igrexa Católica, observando submisión á doutrina Vaticana. Pasaron quince anos desde que a mafia e a propia xerarquía eclesiástica cortaran cabezas de turco cando saíron á luz os procedementos da Banca Ambrosiana, Vaticana, apropiándose do aforro de milleiros de familias para blanquealo e derivalo aínda máis a inversións participadas en petroleiras, gasísticas e multinacionais na fabricacións de condóns. Juan Pablo I fora asasinado por querer mudar as cousas intramuros.
O papa actual, encubridor de pederastas e cun pasado na militancia nazi, é a cabeza visible dunha maquinaria de blanqueo outra vez engraxada e descuberta in franganti esta semana, operando desde bancos alemáns. A resposta da cúpula: solo con Ave Marías non se mantén a Institución.
Ao mesmo tempo, o abuso de menores por parte de curas e bispos nunha proporción inxente é minimizado desde Roma e algún arzebispo mesmo lle bota a culpa á fermosura desafiante dos efebos, namentres condenan: o aborto de mulleres violadas -como arma de guerra-, o uso do preservativo na África subsahariana, o uso de células nai para combatir doenzas, a planificación familiar, os avances científicos que compiten coa acción de Deus -que sen embargo eles si empregan para prolongar a súa calidade de vida: Wojtyla recibía infiltracións antioxidantes de seis mil euros ao mes para frear o Parkinson-... O Vaticano consigue que os seus ministros pederastas en todo o mundo eludan ó cárcere e, ao mesmo tempo, excomulga aos curas que levan unha vida de plenitude coa súa parella, co argumento de que non se pode cambiar o legado de Deus, como se a Biblia e o Novo Testamento non foran senón obra dos homes que a Igrexa si reinterpreta ao seu antollo para favorecer cambios de posicións interesadas.
A Igrexa ten matado coas súas mans a científicos, promovido guerras santas e está detrás de tiranías escurantistas e dos golpes de Estado mesiánicos contra fórmulas de goberno e convivencia que non precisan de Deus nin de monarcas para vivir en paz.
E agora, dous milenios despois, segue a argumentar escaseza de recursos para xustificar prácticas ilegais, cando o certo é que o Vaticano é un Estado podre de diñeiro obtido de xeito sucio e empregado en aumentar o poder da Xerarquía sen salpicar aos curas de base, que viven da esmola e dos presupostos dos Estados, que, por outra banda, conceden asignacións de miles de millóns á Igrexa cada ano e invisten outros tantos en rehabilitación e coidado do patrimonio que o Clero entende exclusivamente como seu. Nun Estado que se auto-cualifica de moderno, laico, aconfesional e respectuoso coa pluralidade relixiosa e cultural terían de ser os católicos os que sustentaran a estrutura que precisan para desenvolver os seus rituais e actos de convivencia, seguindo o exemplo doutras comunidades relixiosas ninguneadas con frecuencia desde o complexo de superioridade occidental que leva implícito unha fe que, para afianzarse, ignorou e matou as fontes milenarias que a inspiraron. Ese uso perverso das Historia, ese escurantismo maniqueo practicado desde o Vaticano, está detrás do desencontro crecente entre unha base autorizada e consecuente de crentes e unha cúpula de delincuentes comúns que manchan o legado recibido como tamén fixeran os fariseos expulsados por Xesús do Templo onde argallaban os seus negocios.