AS RECEITAS DO NEOLIBERALISMO

Velaí un pequeno relatorio do que tocou De Cospedal para reducir o endebedamento en Castilla La Mancha no curto prazo:

-Deixar de pagar ás farmacias
-Liquidar tódolos coches oficiais polo mesmo que custan dous meses de salario da presidenta (medida ben insuficiente: cumpre acompañala da decisión de que os políticos vaian ao traballo no seu coche ou en metro, a cargo do seu peto, como os demais traballadores, sen coches e xa sen escoltas).
-Adelgazar un 40% a nómina de perceptores da dependencia.
-Eliminar as casas de acollida de mulleres que están a sufrir maltrato.

Ao mesmo tempo o goberno entrante prepara recortes tamén “estratéxicos”:

-Redución do número de perceptores de becas, o importe das mesmas, e aprazamento do seu abono ate Marzo, provocando nalgúns casos o abandono dos estudios e en moitos máis a financiación con créditos duros.
-Reducir e aminorar as axudas á dependencia
-Aforrar en probas diagnósticas, en medicina preventiva, na administración de métodos innovadores no tratamento do cancro e tamén de doenzas por anomalías na resposta inmunitaria, patoloxías raras, etc.
-Despedir a boa parte dos investigadores punteiros nas áreas de maior aplicación social.
-Suprimir as axudas para a merca de libros de texto, á natalidade, aos programas de conciliación da maternidade coa vida laboral...

A idea do goberno entrante e a de superar a crise incrementando a recadación e as cotizacións a través da creación de emprego. Mais non hai un só apunte, unha idea ou suxestión sobre os nichos onde se van crear eses postos de traballo. O argumento único é o de que aos empresarios villes resultar máis atractiva a contratación dentro da filosofía mal chamada liberal e da creación deturpada dos “minijobs”, que na Alemaña son mini respecto da duración da xornada e en España prometen selo -ou xa o son- en relación co soldo por percibir.
Para os emprendedores a pregunta é: ¿haberá demanda para os seus produtos cunha nova clase social cobrando por baixo dos niveis de supervivencia digna e sen recursos para o consumo.
Europa non é a China, nin o Vietnam. As conquistas sociais, de dereitos por parte dos traballadores son o froito de século e medio de esforzo colectivo. O desenvolvemento económico, tecnolóxico e de patentes ten levado a un reparto da riqueza máis democrático que nos países chamados emerxentes. Anúncianse pasos cara atrás neste modelo de vida, referente mesmo para os EE.UU., onde a macroeconomía ofrece datos punteiros en xeración de riqueza convivindo cun reparto tan desigual que leva a corenta e cinco millóns de cidadáns a vivir na miseria e sen asistencia social.

Europa, e tamén España, dispoñen dun arsenal de medidas por tomar sen necesidade de desfacer os cimentos da universalización dos dereitos fundamentais. E desas medidas non se ten falado nada na investidura de Rajoy nin tampouco moito en Bruxelas:

-Eliminacións das SICAV
-Reforma fiscal: incremento dos tipos para as grandes fortunas e as grandes sociedades empresariais, con beneficios inxentes mesmo en tempos de crise. Hoxe paga moito máis un asalariado medio que Repsol ou o Banco de Santander.
-Redución dos soldos nas escalas altas da Administración e gravámenes potentes sobre os emolumentos dos executivos das Corporacións empresariais, con eliminación, por lei, das claúsulas blindadas. Hai que regular o funcionamento das Sociedades e rematar co conto de que as empresas de capital privado son intocables a respecto da administración dos seus beneficios e balances. É precisa a transparencia para a tranquilidade de traballadores e accionistas e é precisa a reforma das súas obrigas tributarias para que revertan na sociedade parte dos recursos que antes reciben dela.
-Persecución do fraude.
-Plan de desamortización agraria, de incentivos á ocupación de vivendas deshabitadas, con liñas de acordos compensatorios cos donos, mediante copagos Estado-inquilino ate que este teña recursos, plan de inserción dos estudantes de F.P. en contratos de formación subvencionados dentro das empresas...

Coa reforma fiscal e a redución á metade do fraude o Estado solucionaría o seu problema de solvencia e triplicaría os recursos de 16.500 millóns de euros que intenta conseguir rebaixando o nivel de prestacións sociais e de salarios dos traballadores. Por ese camiño tería que ir o proxecto dun Goberno que pretenda consolidar a súa condición e insuflar na sociedade esa confianza en saírmos da crise que pregonan.