CONCIENCIA DE ESTAR EN CRISE

É evidente que a sociedade está instalada nunha crise duradeira de máis para ser mesmo considerada como tal se non fose porque imos saír desta fase cun escenario moi distinto a aquel do fin de milenio, cando Paco Vázquez inaugurara o pirulí saudando o que consideraba un tempo pletórico, alleo ás amezas que xa se albiscaban froito da debilidade estrutural na orientación das nosas forzas produtivas.
A sociedade está tocada seriamente porque, ademais dos datos obxectivos que avalan esta afirmación, ten conciencia subxectiva dilo non só nas capas sociais máis afectadas senón tamén en tódolos estamentos, excluíndo as grandes fortunas, que atopan oportunidades nestes tempos de saldos, enrocados en posicións conservadoras.
Elles este un tempo no que se dan pasos de xigante cara un novo orde mundial, no que o mando estará concentrado nos grandes capitais, nas oligarquías que concentran os monopolios, aos que xa se subordinan os poderes políticos deseñando unha relación entre o Estado e o individuo que vai incrementando de novo a distancia entre ambos, que se reducira con moito esforzo despois das grandes guerras do S.XX. Hai unha estratexia deseñada para re-estratificar a sociedade, cun acceso a un ensino e unha sanidade privados, inxectados con medios públicos mais só accesibles á casta superior, que virá a ser a propagandista, subliminal, do novo ordenamento. Na clase media, debilitada e resignada a non aspirar a maior ascenso na pirámide, o elemento estabilizador será o medo a perder o status, a vivencia dunhas conquistas que na clase baixa se reducirán á supervivencia, co emprego total aínda con salarios ínfimos como chave, gregaria, para a paz social.
O discurso de Rajoy avala esta visión dunha sociedade na que convivirán os privilexios para as grandes fortunas, con espectáculos como os da Banca secuestrando os aforros dos traballadores namentres seguen a gañar sumas indecentes en tempos de recesión... e por outro lado a asiatización da clase traballadora, repregada pola forza especuladora contra o reló a posicións en nada garantes de dereitos adquiridos con sangue e que, no caso da muller, lévana en moitos casos a frustrar o proxecto de ser nai.