Por que lles ha custar tanto aos
presuntos delincuentes de status económico elevado pagar polos seus
erros. Será que durante anos pensaron que estaban máis aló do ben
e do mal, mercando compulsivamente bens de equipo ou roupa de marca
durante maratóns de dous días pola milla de ouro neoyorquina ou nos
almacéns Harrods tirando de tarxetas que semellaban alimentarse
soas?
Será que esquiando en paraxes
inaccesibles para o resto dos mortais tiñan a sensación de estar a
medio camiño entre o chan e o Olimpo?
Algúns da clase media, cando acceden á
categoría de novos ricos pola porta traseira, levan impreso un
desexo de exhibicionismo da súa nova condición ata compoñer
escenas patéticas ou mesmo esgrimir desafiantes “peinetas” ao
mundo do que proceden considerando que son motivo da envexa
colectiva.
Xa me sorprende máis ese vivir entre
viño e rosas mediático cando se dá en contextos de “sangue
azul”, onde se supón que o luxo non é máis ca unha consubstancia
desde o berce. Sen dúbida a contaminación da realeza ao mesturarse
con plebeyos ambiciosos ten os seus riscos, nada desdeñables se non
se quer caer en incoherencias, en actitudes desacordes coa estirpe e
mesmo na trampa de querer vivir a toda costa por riba das
posibilidades, mercando pazos a creto co aval de salarios declarados
por cantidades ínfimas. Claro que mesmo neste punto, a monarquía
española, que foi reintroducida no papel de reinar por un ditador
que executou a miles de prisioneiros “políticos” despois do
golpe, aterrou na Corte lastrada, radicando na banca suiza unha
cantidade de diñeiro inxente de cuxa procedencia só don Juan
podería dar detalles.
De aqueles “polvos” veñen estes
lodos de agora.
© Santi Casal
No hay comentarios:
Publicar un comentario