No presente capítulo da Historia de
España, cando os partidos políticos maioritarios aguzan o seu
corporativismo, gregario, para defender a situación de privilexio
xurídico de aforados, cobra aínda máis importancia a frase de
Jefferson: “mellor Prensa sen Goberno que Goberno sen Prensa”. A
táctica visceral de líderes e baróns con grande responsabilidades
de xestión e acceso ao caixón dos cartos no senso de invitar a
matar ao mensaxeiro cando suxiren que hai que limitar o dereito da
prensa a publicar certos documentos póñennos sobre aviso da ameaza
totalitaria que debuxa a deriva dos gobernantes cando a corrupción
estoupa nos cimentos da súa estrutura.
A Lei xa establece o dereito á
salvagarda da intimidade dos cidadáns de a pé sen necesidade de a
clase política que se sente ameazada teña que engadir corolarios.
Outra cousa é a responsabilidade adquirida por quen ten acceso á
Caixa Común para que no exercicio da súa vida cotián en público,
na exposición do entramado de relacións, etc. aflore a
transparencia e, na medida do posible, a constatación de que non hai
concesións ao cofeito, o tráfico de influencias ou o manexo
indebido dos recursos públicos. A asunción de cargos de
responsabilidade na xestión dos recursos públicos leva implícita
esa susceptibilidade para ser obxecto e obxectivo dun seguimento máis
de preto por parte dos medios e dos cidadáns. E aínda para o
seguimento de actividades ilícitas ocultas, a maquinaria policial
con apoio do xuíz cando hai indicios, ou a labor do periodismo de
investigación mesmo cando aínda non actuaran os corpos de
seguridade e fundamentándose case que sempre en filtracións, non
teñen sido nin son na Historia de España as responsables da
corrupción senón un instrumento imprescindible para a abordaxe
canto antes dun gran plan de rexeneración na clase política que lle
devolva ao seu exercicio o prestixio, gañado, que a sociedade
precisa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario