Unha sentencia que non atopa culpables
nin responsables na “catástrofe” do Prestige abonda na idea do
rendible que resulta aforrar en seguridade marítima e do barato que
sae corromper o medio mariño da costa galega para toda a trama
empresarial detrás do negocio, con multiplicadores e comisións
obscenas, do petróleo.
O xuízo era unha oportunidade para
forzar á Comunidade Internacional a revisar unha lexislación
caduca, laxa na aplicación de medidas non só preventivas senón
tamén disuasorias.
Ao cúmulo de procedementos que, como
elementos dunha cadea, permitiron a navegación dun buque monocasco
nun estado de deterioro lamentable polo corredor fronte ao cabo
Fisterra, no que cada quince anos ven sucedendo unha catástrofe
disque non agardada, sumouse unha actitude e unha toma de decisións por parte do Goberno e, desde a posición dos máximos dirixentes políticos,
contraria aos intereses da cidadanía do seu país, de costas ao
sufrimento dos damnificados.
As indemnizacións polos verquidos do
Erika en Francia, do Exxon Valdez en Alaska ou no pozo do Golfo de
México explotado por BP si se produciron, no contexto das poboacións e
Estados que se viron afectados, de xeito suficientemente pedagóxico en razón
ao dano producido, se ben nunca poderán reparar os efectos medio e
longo prazo sobre a riqueza e o equilibrio do litoral e do medio
mariño afectados.
Pero é que no maldito caso do
Prestige, a pesar de que xa chovía sobre mollado, Fraga, Rajoy,
Fernández de Mesa, Jaume Matas, Cascos, Veiga e Arias Cañete
negaron que se estivera a producir unha marea negra. E mentiron non
só na casa senón tamén diante dos observadores internacionais e da
Comunidade Económica Europea. Fixérono pola razón doméstica
de ocultar a verdade para que non lles afectara ás súas expectativas
electorais, e con ilo conseguiron que a adxudicación de fondos por
parte da CEE e as indemnizacións da Consignataria foran ridículos.
Mentiu o pai da patria, Fraga, que non interrompeu a cacería, como
tampouco Alvárez Cascos. O tempo e o respaldo popular premiaron con
postos de responsabilidade a esa jarca: a Cascos, daquela ministro de
transportes, coa presidencia en Asturias; a Jaume Matas, ministro de
Medio Ambiente, coa presidencia de Baleares; a Arias Cañete
confirmándoo como ministro de Agricultura; a Veiga, situándoo nun
escano da Eurocámara; a Fernández de Mesa, colocándoo á cabeza da
Garda Civil; a Fraga rendéndolle honras ao seu pasamento e a Rajoy
poñéndoo a dirixir a Política do Estado. Todos eles foron
responsables da orde, de carácter estritamente político e, sen
consultar aos técnicos, de alonxar o barco da costa. Unha orde dada
tan só unha hora despois de que o buque escorara por unha vía de
auga e da que, covardes, fixeron único responsable a López Sors.
Unha orde sostida no tempo polos manda mais, a pesares da opinión
contraria dos técnicos, e que supuxo que durante cinco días o
Prestige sufrira os embates do mar ate provocar a súa rotura en dous
cachos. Os gobernantes responsables desa orde en primeira instancia
mesmo quixeron pasarlle o problema aos portugueses, que con máis
collóns aínda que os amosados por Aznar no caso “Pirixel”,
plantaron unha fragata diante do barco xa ferido de morte ate que deu
a volta. Aínda no intre de afundirse o delegado do Goberno Central
en Galicia, De Mesa, aseguraba que o fuel non chegaría a tocar terra.
Unha mostra mais da terquedade con que quixeron presentar como un
accidente máis o que era unha catástrofe ecolóxica ao resto do
Estado e á CEE. Aqueles fíos de plastilina aínda traballan hoxe
desde a profundidade dos areais e están detrás dun empobrecemento
do plancton que ten feito retroceder a poboación dalgunhas especies,
moi importantes na cadea trófica, ate límites alarmantes.
Aqueles responsables máximos que
mandaron a López Sors ordenar o afastamento do Prestixe baseándose
en informe ningún, e que non concederon a declaración de marea
negra para un pobo galego que recollía o chapapote coas mans
queimando os motores dos seus barcos e os peitos dos seus corazóns
cansos de padecer o abuso de posición dominante durante séculos,
aqueles cobardes que se agocharon detrás do director xeral da Mariña
Mercante non teñen sido obxecto de imputación por parte duns xuíces
tan corruptos como as oligarquías ás que representan. Os voceiros
deses intereses, o sindicato do odio detrás dos medios da
conferencia Episcopal e do gran capital, celebran o fallo e sacan
peito ao afirmaren que detrás do movemento Nunca Mais están os fíos
da violencia de ETA. O certo e que na manifestación de Decembro de
2002 en Compostela duascentas mil persoas estabamos movidas pola
carraxe que sentíamos logo da terceira gran traxedia ecolóxica en
dez anos. Os únicos fíos que nos movían e nos seguen a mover son a
necesidade de esixir ao Goberno que aplique o paquete de medidas que
prometera para impedir que outro siniestro dun petroleiro traia ás
nosas costas tanta destrución, tanta morte, tanto futuro destruído.
E o certo e que, ate o presente, só se deu algún paso na boa
dirección en materia de lexislación internacional sobre esixencias
en materia de seguridade marítima, pero a respecto dos medios de
vixilancia, protección, e protocolos de actuación en caso de
accidente grave dun petroleiro, as cousas están como hai once anos.
Conclusión: este país non ten remedio
namentres sigan a merecer o triunfo nas urnas toda esta camarilla que
segue a pensar e actuar en clave umbilical, partidista mesmo nos
asuntos que de tan obxectivos quedan fora do debate, fratricida en
lugar de poñer o acento en conseguir na medida do posible a
reparación do dano e a posta en práctica de medidas que impidan que
Galicia e os galegos sigan a ser aldraxados no ámbito internacional.
No hay comentarios:
Publicar un comentario