Ate onte ao mediodía pensaba que a
aversión cara a clase política corrupta era unha consecuencia
razoable e razoada pola natureza, envergadura e gravidade de cada
caso concreto. Pensaba que só odiaba aos defraudadores, aos
mentireiros e tramposos; aos que, mesmo presumindo de socialistas e
de ter a chave do cambio, gardan silencio desde o seu cargo de
conselleiros delegados diante do amaño das poxas por parte das
grandes compañía enerxéticas.
Ate onte pensaba que era lóxico
ignorar a Cospedal cando esgrime a unanimidade nas súas filas para
xustificar a castración dos dereitos das mulleres. Pensaba que a
subversión da Xustiza ate converter ao Fiscal en avogado defensor e
á Facenda nunha coadoiro cando se trata da Infanta era lóxico que
producira alarma social.
Pensaba, ao fin, que o obxecto do meu
asco era selectivo e so atinxía aos casos probados de delincuencia
de luva branca, nos ámbitos onde as decisións teñen consecuencias
importantes sobre os cidadáns.
Pero, de súpeto e como por efecto
dalgún encantamento, á miña fille e a min inundounos un asco
profundo nada máis sintonizar coas novas das dúas e media. Foi algo
visceral, un ataque ao máis profundo das entrañas, e sucedeu antes
xa de que os deputados abriran a boca nos corredores do Congreso
para expresar desde o sectarismo monolítico a súa posición
respecto de temas capitais que eles manexan como elementos para o
xogo e tamén como pretextos para a perpetuación dos seus
privilexios.
Sucedeu que a nosa capacidade para
soportar o insoportable mediante técnicas de reestruturación
cognitiva a xeito de boias que nos manteñen a flote nun clima
nauseabundo, involutivo, foi superada con creces. Mirámonos,
apagamos o televisor, e, por primeira vez, fomos conscientes de que a
nosa mente interiorizara que a política de Estado é unha merda
porque os seus autores son unha merda. Foi algo imparable, froito da
capacidade da corrupción para colarse en tódolos currunchos do
Sistema.
É unha mala noticia, porque a nosa
experiencia é un lugar común xa instalado no subconsciente
colectivo. E o peor é que reparar ese dano, o maior, ao Estado de
dereito, como é a perda total de confianza na clase política, é
unha labor titánica, de décadas e que require de dimisións, ceses,
castigos penais, equiparación de dereitos, establecemento de
mecanismos de control e auditorías externas, confiscación do
roubado, imposición de traballos para a comunidade, reforma do
sistema electoral, igualdade de trato por parte da Xustiza,
independencia de poderes, transparencia efectiva, asunción de
responsabilidades... Han pasar moitos anos para que venzamos o asco
que nos da a mera visión dos políticos: como pouco ate que
desterremos aos que utilizan a Política no seu propio beneficio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario