© blog: Son de Oleiros

jueves, 8 de enero de 2015

ELVIS PRESLEY VIVE

Hoxe na Radio Galega dixeron que o Elvis Presley fora visto nunha gasolineira de Guitiriz. Pode que fora cara a Friol, a comer cachucha con grelos de Sobrado e pan de Ousá, viandas todas elas que prolongan a vida.
Hai precedentes: a mona do Hitler e Eva Braun viñeron a Entrimo directamente dende ou búnker para viviren pracidamente nunha facenda con cabuxas que cortaban a herba e daban leite e carne ben saborosas, nunha ladeira do Monte da Curuxa, orientada ao leste e tapizada por cepas de Mencía dás que extraían o elixir dá eterna xuventude que a Wermacht buscaba en van no val do Nilo e nas montañas do Kurdestán.
Din os paisanos que Eva Braun comía o touciño case que crú metido nos cachos de pan e que aínda empreñara dúas veces. O certo é que hai unha muller e un home loiros que casaron entre eles e que levan o apelido Braundomil, que ninguén sabe alí de onde ven, por máis que o cura sosteña que se trata dunha derivación de “Brandomil”, pois o marqués tamén andivo de cazaría por aqueles paraxes monteiros.
O certo e que Galiza sempre exerceu unha atracción magnética, unha forza telúrica inconmensurable sobre extranxeiros de medio mundo, e, de xeito especial, entre ingleses e alemáns. E non estou a falar de intereses xeoestratéxicos, como os que levaron aos xermánicos a establecer unha base de comunicacións na Terra Chá, da que se conservan aínda restos ferruxinados de extruturas metálicas. Nin dos refuxios submarinos en misións bélicas nunha base segreda horadada na bocana da Ría do Ferrol, roendo o monte da Graña. Aqueles submarinos afundían os barcos que traían mercadurías e provisións dende os EUA á Gran Bretaña. Foi ese o verdadeiro detonante para que o inexperto e improvisado exército do primo do Norte entrase na Primeira Guerra Mundial.
Pero nin tan sequera vou falar do interese dos alemáns polo wolfram, que obtiñan a prezo de ouro nas minas galegas.
Falo desoutra atracción dos nibelungos e dos fillos da pérfida Albión pol-o xeito en que o tempo discorre máis a modo na paisaxe abondosa e rica en detalles e rincóns dende a Costa da Morte ate as terrazas da Ribeira Sacra, onde xa os monxes franceses atoparan o paraíso perdido e construíran a meirande rede monástica de Occidente.
Eiquí descubriron augas mediciñais, viños que revertían os efectos do paso do tempo, carnes que se desfacían na boca doces e amigables, froitos milagreiros e espazos onde a soedade elixida era posible, fuxindo dos ruídos da loita por outros bens prescindibles que os levaba, indefectiblemente, á tolemia nos seus países.
Por iso non me sorprendiu a nova contada por Kiko Novoa na Radio Galega. Porque este país non é só excelso polas súas pedras, cada unha delas coa pegada dos homes na procura de coñecemento, polos seus vales e ríos, habitados pola maxia, polas súas montañas, que agochan pasadizos segredos entre mundos paralelos, polo seu mar, sementado de nomes como se foran parcelas da ialma de homes heroicos… Este país é, máis ca nada, excelso polos fillos da súa rica anatomía: homes e mulleres que atoparon na aldea o reflexo de tódolos elementos cosmogónicos posibles e, como cumios da adaptación, son quen de encaixar en calquera outro esceario porque dificilmente vai incluír tópicos que o amedrenten.
Estadistas revolucionarios, líderes ideolóxicos, mestres en tódalas artes, presidentes de grandes corporacións, deportistas heroicos, cantantes de rancheiras, habaneiras ou salsa, cociñeiros na Casa Branca ou no fogar dos Beatles, fabuladores únicos… galegos egrexios que saíron de aldeas perdidiñas no mapa do Finis Terrae e que son recoñecidos como grandes persoeiros fora do Estado Español. Porque, para o resto da pel de touro, os galegos aínda seguen a ser, antes que nada, unha estirpe de brutos, desconfiados pero sumisos, que producen boas materias primas ao tempo que sofren un certo atraso mental que os leva a falar mal o castelán.


"A nosa terra non é nosa, rapaces". Castelao. Cousas da vida.




No hay comentarios:

Publicar un comentario

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...