© blog: Son de Oleiros

miércoles, 25 de enero de 2017

Decathlon Generation

Xeración Decathlon

Tiráronse ao monte nestes días de friaxe cidadáns das metrópoles para poñer a proba trapos técnicos que habilitan mesmo para pernoitar no cume do Anapurna. Os poucos paisanos que quedan nos bastos territorios do rural galego, alí onde habita o silencio máis absoluto no inverno, chegaron a identificalos, hai un tempo, como seres chegados doutro planeta. Actualmente xa se teñen afeito a ese espectáculo de fibras estrañas, multicolores, tan diferentes respecto dos xerseis de mezclilla ou de la, tan distintos á pel ou a pana das zamarras e chambras. Xa se familiarizaron cos calzados de gore tex, os bastóns e as lentes de carbono, os calzóns de Kevlar, as bragas de grafeno, os cortaventos de stratermic ou os tecidos hidrófugos, cálidos e á vez transpirables cos que os camiñantes se achegan a pedir axuda, algo quente e un lugar á carón do lume para venceren unha hipotermia que apenas lles permite tatexar a petición de auxilio.
Unha parella de vellos de Calvos de Randín din nunha entrevista que os catorce baixo cero é o propio da invernía:
–E como o combaten? –pregunta o reporteiro da TVG-
–Que ha ser? Temos leña seca, un pote de caldo no lume, touciño e viño tinto.
–Non se aburren, sempre fechados?
–Fillo, o propio deste tempo é non facer nada. Estamos a pasar o inverno, contando contos e mirando pra o lume tan contentos. Xa chegarán os días en que se poida traballar no campo.

O que falaba así era o home, que entraba cunha presa de leña vestido como todo o ano, debaixo dunha pelliza de pel raída. Afirmaba que non había nada distinto para eles neste inverno.  Vai ser que na Galicia profunda o que roe as entrañas non é o frío, é a soidade cando falta o outro.





Generación Decathlon

Se han tirado al monte en estos días gélidos ciudadanos de las metrópolis para poner a prueba ropa técnica que habilita incluso para pernoctar en la cumbre del Anapurna. Los pocos paisanos que quedan en los bastos territorios del rural gallego donde habita el silencio más absoluto en invierno, llegaron a identificarlos, hace un tiempo, como seres llegados de otro planeta. Actualmente ya se han acostumbrado a ese espectáculo de fibras extrañas, multicolores, diferentes a los de los jerseys de mezclilla o de lana y a la piel o la pana de las zamarras. Ya se han familiarizado con los calzados de gore tex, los bastones y las gafas de carbono, los calzoncillos de Kevlar, las bragas de grafeno, los cortavientos de stratermic o los tejidos hidrófugos, cálidos y a la vez transpirables con los que los caminantes se acercan a pedir ayuda, algo caliente y un lugar al lado de la lareira para vencer una hipotermia que apenas les permite balbucear la petición de auxilio.
Una pareja de ancianos de Calvos de Randín dicen en una entrevista que los catorce bajo cero es lo propio del invierno:
–Y ¿cómo la combaten? –pregunta el reportero da la TVG-
–¿Cómo va a ser? Tenemos leña seca, un olla de caldo al fuego, tocino y vino tinto.
–¿No se aburren, siempre encerrados?
–Hijo, lo propio de este tiempo es no hacer nada. Estamos pasando el invierno, contando cuentos y mirando el fuego tan contentos. Ya llegarán los días en que se pueda trabajar en el campo.

El que hablaba así era el hombre, que entraba con una brazada de leña vestido como todo el año debajo de una pelliza de piel raída. Afirmaba que no había nada distinto para ellos en este invierno. Y es que en la Galicia profunda lo que roe las entrañas no es el frío, es la soledad cuando falta el otro.


Decathlon Generation

Citizens of the metropolis invade the trails in these icy days to test technical clothes that enables even to spend the night in the summit of Anapurna. The few countrymen who remain in the vast territories of the Galician countryside where the most absolute silence in winter dwells, came to identify them, some time ago, as beings from another planet. Now they have become accustomed to this spectacle of strange fibers, multicolored, different from those of the denim jerseys or wool and the skin or the corduroy of the jambs. They have already become acquainted with gore tex shoes, rods and goggles, Kevlar underpants, graphene panties, stratermic windbreakers, or water-repellent, warm and breathable fabrics with which walkers approach to ask for help, something warm and a place next to the fireplace to overcome a hypothermia that barely allows them to babble the request for help.
An elderly couple from Calvos de Randín say in an interview that the fourteen below zero is the same as winter:
"And how do they fight it?" - asks the reporter from TVG-
-How it will be? We have dry firewood, a pot of broth over fire, bacon and red wine.
"Are not you bored, always locked up?"
"Son, it's the thing of this time to do nothing. We are spending the winter, telling stories and watching the fire so happy. The days will come when you can work in the farm.


It was the man who came in with an armful of wood dressed like the whole year under a furred pelisse. He claimed there was nothing different for them this winter. And it is that in the deep Galicia what gnaws the entrails is not the cold, is the solitude when the other is missing.



                                                       © mivacaponehuevos.wordpress.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...