Xeración Decathlon
Tiráronse ao monte nestes días de friaxe
cidadáns das metrópoles para poñer a proba trapos técnicos que habilitan mesmo
para pernoitar no cume do Anapurna. Os poucos paisanos que quedan nos bastos
territorios do rural galego, alí onde habita o silencio máis absoluto no
inverno, chegaron a identificalos, hai un tempo, como seres chegados doutro
planeta. Actualmente xa se teñen afeito a ese espectáculo de fibras estrañas,
multicolores, tan diferentes respecto dos xerseis de mezclilla ou de la, tan
distintos á pel ou a pana das zamarras e chambras. Xa se familiarizaron cos
calzados de gore tex, os bastóns e as lentes de carbono, os calzóns de Kevlar,
as bragas de grafeno, os cortaventos de stratermic ou os tecidos hidrófugos,
cálidos e á vez transpirables cos que os camiñantes se achegan a pedir axuda,
algo quente e un lugar á carón do lume para venceren unha hipotermia que apenas
lles permite tatexar a petición de auxilio.
Unha parella de vellos de Calvos de
Randín din nunha entrevista que os catorce baixo cero é o propio da invernía:
–E como o combaten? –pregunta o
reporteiro da TVG-
–Que ha ser? Temos leña seca, un pote de
caldo no lume, touciño e viño tinto.
–Non se aburren, sempre fechados?
–Fillo, o propio deste tempo é non facer
nada. Estamos a pasar o inverno, contando contos e mirando pra o lume tan
contentos. Xa chegarán os días en que se poida traballar no campo.
O que falaba así era o home, que entraba
cunha presa de leña vestido como todo o ano, debaixo dunha pelliza de pel
raída. Afirmaba que non había nada distinto para eles neste inverno. Vai ser que na Galicia profunda o que roe as
entrañas non é o frío, é a soidade cando falta o outro.
Generación Decathlon
Se han tirado al monte en estos días
gélidos ciudadanos de las metrópolis para poner a prueba ropa técnica que
habilita incluso para pernoctar en la cumbre del Anapurna. Los pocos paisanos
que quedan en los bastos territorios del rural gallego donde habita el silencio
más absoluto en invierno, llegaron a identificarlos, hace un tiempo, como seres
llegados de otro planeta. Actualmente ya se han acostumbrado a ese espectáculo
de fibras extrañas, multicolores, diferentes a los de los jerseys de mezclilla
o de lana y a la piel o la pana de las zamarras. Ya se han familiarizado con
los calzados de gore tex, los bastones y las gafas de carbono, los calzoncillos
de Kevlar, las bragas de grafeno, los cortavientos de stratermic o los tejidos
hidrófugos, cálidos y a la vez transpirables con los que los caminantes se
acercan a pedir ayuda, algo caliente y un lugar al lado de la lareira para
vencer una hipotermia que apenas les permite balbucear la petición de auxilio.
Una pareja de ancianos de Calvos de
Randín dicen en una entrevista que los catorce bajo cero es lo propio del
invierno:
–Y ¿cómo la combaten? –pregunta el
reportero da la TVG-
–¿Cómo va a ser? Tenemos leña seca, un
olla de caldo al fuego, tocino y vino tinto.
–¿No se aburren, siempre encerrados?
–Hijo, lo propio de este tiempo es no
hacer nada. Estamos pasando el invierno, contando cuentos y mirando el fuego
tan contentos. Ya llegarán los días en que se pueda trabajar en el campo.
El que hablaba así era el hombre, que
entraba con una brazada de leña vestido como todo el año debajo de una pelliza
de piel raída. Afirmaba que no había nada distinto para ellos en este invierno.
Y es que en la Galicia profunda lo que roe las entrañas no es el frío, es la
soledad cuando falta el otro.
Decathlon Generation
Citizens of the metropolis invade the
trails in these icy days to test technical clothes that enables even to spend
the night in the summit of Anapurna. The few countrymen who remain in the vast
territories of the Galician countryside where the most absolute silence in
winter dwells, came to identify them, some time ago, as beings from another
planet. Now they have become accustomed to this spectacle of strange fibers,
multicolored, different from those of the denim jerseys or wool and the skin or
the corduroy of the jambs. They have already become acquainted with gore tex shoes,
rods and goggles, Kevlar underpants, graphene panties, stratermic windbreakers,
or water-repellent, warm and breathable fabrics with which walkers approach to
ask for help, something warm and a place next to the fireplace to overcome a
hypothermia that barely allows them to babble the request for help.
An elderly couple from Calvos de Randín
say in an interview that the fourteen below zero is the same as winter:
"And how do they fight it?" -
asks the reporter from TVG-
-How it will be? We have dry firewood, a
pot of broth over fire, bacon and red wine.
"Are not you bored, always locked
up?"
"Son, it's the thing of this time to
do nothing. We are spending the winter, telling stories and watching the fire
so happy. The days will come when you can work in the farm.
It was the man who came in with an armful
of wood dressed like the whole year under a furred pelisse. He claimed there
was nothing different for them this winter. And it is that in the deep Galicia
what gnaws the entrails is not the cold, is the solitude when the other is
missing.
© mivacaponehuevos.wordpress.com
No hay comentarios:
Publicar un comentario