O pádel, escola da vida

Alcibíades tiña un concepto da leadade moi laxa. A él gustaballe apostar a cabalo gañador e non dubidou en mudar de bando se con iso se aseguraba a victoria. Máis descoidou o propio crecemento persoal e iso acabou por pasarlle a factura definitiva.
No pádel, un remedo, un sucedáneo cal pode ser o fútbol das xustas e os lances belicosos, a un dos membros da parella, o que pensa que está un chisco por enriba, o rendemento por baixo das expectativas do compañeiro, sempre desde unha visión subxectiva, pode provocar o despertar dos instintos máis profundos, de supervivencia dentro da pista, que levan a comportamentos de crítica despiadada, denostación e desesperación sempre aproveitado polo inimigo, que caladiño ao outro lado da rede, relámbese padalando unha vitoria cimentada na desunión no seo do bando contrario.
A humildade, o traballo, a conciencia de non sentirse gañador apriorísticamente, a predisposición á loita, a concentración, a vivencia no puro presente, a capacidade para extraer lecturas positivas mesmo nos intres de maior dificultade, a disposición para montar unha tenda de campaña alí onde os botes da pelota queren ser definitivos... son valores importantes cara ó triunfo, mais nimios a respecto do máis importante de todos eles, o definitivo: a comunión de valores dentro da parella, a identificación e posta en común dos seus membros sobre todo aquelo que buscan, para coincidir no mesmo escenario: disfrute, deseos de mellora, progreso, loita e superación das propias limitacións... CONXUNCIÓN, COMPLICIDADE, APOIO, COMPRENSIÓN, APOIO NOS MOMENTOS DE FLAQUEZA E RECOÑECEMENTO DOS DE REALIZACIÓN... AMIZADE E XENEROSIDADE, todo elo como culminación dun proceso de mutuo coñecemento e intimación no que xurden, sen ambaxes, as aportacións que cada quen está en disposición de entregar.
Por tanto, e chegado o momento crucial de dar o mellor de si mesma, a parella ten percorrido un camiño de intimación e posúe, coma un tesouro, a capacidade para apoiarse mutuamente e acadar as sinerxias polas que o mais potente por un día, por un intre ou mesmo nun lance concreto apoia ao máis feble, sabendo que os papeis mudan nun segundo.
Semella forzado pensar que alguén queira xogar mal para amolar a o compañeiro. Por tanto, suposto que o que falla faino contra a súa vontade, o que cumpre e apoialo ainda máis, e, iso si, abrir un proceso de repensamento do acontecido logo de terminado o partido, no que poden caber aínda as decisións máis drásticas. Mais no desenvolvemento competitivo non hai outra que apoiar, apoiar e apoiar. A ocasión para a mellora e a posta en común está nos adestramentos e nese punto, se fai falla e o interese e grande, aparece a figura inconmensurable de adestradores e mestres nacionais, como Ronald, que teñen oito ollos cando nos estamos medios cegos.
Para non cansar, en partidos igualados por estratexia e cualidades técnicas individuais, deciden a actitude, o humor, a disposición a correr, a supresión dese corsé mental que leva aos que creen atesourar unha superioridade xestual e estética a sacrificarse menos como se o suor fora o recoñecemento de que era precisa a loita para chegar á victoria.
Por todo ilo, o deporte é unha escola da vida, impagable.