O PENSAMENTO ÚNICO

A serie Isabel presenta unha raíña todo ela sentimento de preocupación polos pobos que debían integrar España. A novela de Isabel SanSebastián demoniza os nacionalismos que, segundo ela, son movementos execrables nacidos no século XIX ¿?. Todo este interese ¿será casual?. Hai que andar a lembrar cansinamente que as intrigas polo poder destruíron desde Castela e León o Reino Suevo, que máis adiante, co concurso da “amable” Isabel, esmagouse o proxecto do reino de Galicia e Portugal e o desenvolvemento económico de Galiza foi estrangulado con medidas proteccionistas para outras rexións españolas -especialmente Andalucía- e que Isabel, a golpe de decretos, prohibiu o tráfico entre portos galegos e América ou mandou arrincar olivos e viñedos. A Isabel San Sebastián, que se arroga o papel de notaria da realidade asustada pola deriva de algúns pobos que queren ser soberanos ¿hai que lembrarlle que o nacionalismo galego non é ningún invento senón a reivindicación dunha conciencia de nación que foi arrincada por séculos de dominación, sangue e ditadura? ¿Hai que lembrarlle que a nobreza galega foi defenestrada e substituída por outra fundamentalmente de Andalucía e Castela? Porque Os Reis Católicos se algo sementaron en Galicia foron elementos para odiar a outros pobos da nova patria que eran tratados como fillos mentres os galegos eramos bastardos. Para colmo, a nosa obediencia resignada nos ten levado a traballar e crear artes de pesca mentres os cataláns se enriquecían á nosa costa hipotecando o noso suor con prácticas de usura.

Hai un balance histórico que tradicionalmente arrastra perdas para o primeiro reino da península ibérica. Os mesmos galegos que nos gobernaron fixérono para medrar como estadistas. Cataluña, outrora interesada na nosa integración en Galeuzca, denigra que se invista en Galiza, tradicionalmente agraviada en tódalas asignacións. O nacionalismo espurio, cuxos albores data Isabel SanSebastián no século XIX, foi desenvolvido de maneira excluínte pola “corte” de Castela, que impuxo unha lingua e unha cultura única e homoxeneizador e tentou borrar da memoria tódalas nosas raizames. Pero alá ela e a súa cohorte sectaria se seguen por un camiño a contracorrente do que debe ser o obxectivo acondicionado aos tempos: o nacemento dunha Cousa Pública compartida, dunha República, dunha federación de Estados dentro do Estado, de nacións dentro do Estado, fronte á estampa medievalista dunha monarquía hereditaria imposta por un ditador que renegaba das súas raíces.