A XERACIÓN PERDIDA

É probable que a clase dirixente deste país abrigara a idea de que o xuízo crítico e a capacidade para a rebelión morreron coa transición. Tres décadas de lavado de cerebro a través dos mass media e a inmersión nun mundo

de consumo desaforado como elemento no que se sostiña o sistema debuxaban un perfil en tódalas enquisas do CSIC de pobo domesticado, alienado, incapaz para a diverxencia e pouco amigo do asociacionismo sen fins directamente lucrativos. Mais esa mirada grosa das computadoras e dos estadistas deu por suposta a morte da memoria, a perda de conceptos transmitidos dunha xeración a outra e que teñen dotado a unha parte desprezada da sociedade dun sentido da xustiza que transcende a este tempo e a este espazo e que vai a rematar, non sen un grande sufrimento polo medio, por pura presión ideolóxica, por desprazar do poder e inhabilitar para sempre a aqueles que nos tempos nos que é preciso e prioritario un goberno de consenso e un rescate das persoas só pensan e actúan en clave partidista e para defender o status dos que, privilexiados, blindan a súa ascensión e aseguran un retiro dourado.
Hai unha recuperación da memoria histórica que quer satisfacer o dereito a saber onde están os restos de vítimas do xenocidio e tamén a restitución e o recoñecemento da súa inocencia. Mais hai outra memoria histórica latexando na mente dunha xeración dada por perdida pero que está en pé, que recorda, que aínda non toleou, que está mellor dotada para a supervivencia que as súas señorías porque sabe e pode vivir con menos, que ven experimentando o arrecendo do medo con cada despedimento que se produce no seu entorno, nas súas carnes, pero que resistirá e será, ao fin, a que impedirá que os que agora encarnan o abuso de posición dominante rompan os elos coas conquistas sociais e o sistema de valores que tanto traballo e tanto sangue custaron.