SEYDOU

Seydou naceu en Yoff, moi preto de Dakar, en Senegal. É o segundo de seis irmáns, catro rapazas e dous rapaces. Con cinco anos, Seydou ía andando desde Yoff a Dakar acompañando a súa mamá Habibatou. Mentre ela ficaba na praia coa intención de venderlles aos turistas todas as marabillas que, de forma artesanal, preparaba na súa cachopiña construída con latas, placas metálicas e bloque, Seydou ía á escola. A escola era unha choupana un pouco máis grande cá súa cachota pero construída, exactamente, cos mesmos materiais...

Así comeza este relato que en por si abonda para considerar “Cachiños do meu cerne” unha obra universal, con valores que transcenden a un tempo e a unha sociedade. A lectura da narración de Paz Souto marcou para min un antes e un despois respecto da toma de conciencia dos puntos de unión entre unha sociedade galega referenciada a través da tradición oral e da que coñecín algún trazo na miña vida na aldea e unha cultura tamén tribal, de portas aberta, xenerosa, emigrante por supervivencia física e anímica e moitas veces enganada.

Temos unha débeda con África, ética, moral e material, non só porque levamos douscentos anos esquilmando os seus recursos. Tamén porque as súas fronteiras seguen a estar abertas para os occidentais, e tamén porque o planeta é de todos e non é de ninguén. Só os delincuentes merecen ser apartados da sociedade para, se é posible, a súa reinserción. E a pesar de tódalas dificultades que atravesan para atopar un medio de vida na España da crise, os subsaharianos dan sempre unha lección de convivencia pacífica, de adaptación ao medio e de tesón cando atopan un traballo. Como os galegos.