El diccionario da R.A.E. define
cantinflear como “Hablar de forma disparatada e incongruente y sin
decir nada”.
Velahí vai un exemplo ben recente do
cantinfleo na boca da dama da claridade e da transparencia, a que
chama a que “cada palo aguante de su vela”:
Mellor se entende agora que desde esa
filosofía de utilización da linguaxe a Junta de Castilla La Mancha
teña enviado unha circular interna a tódolos responsables da
Administración coa consigna de evitar nos seus escritos e nas súas
comunicacións cos axentes sociais e cidadáns as palabras
“desahucio”, “desaloxo” e “alzamento”, para seren
sustituidas por eufemismos que impacten menos.
¡Hilarante se non fora tan tráxico o
que hai detrás!. ¿E esta a liña de transparencia que defendiu
Rajoy no debate do Estado da Nación? As palabras, parafraseando a
Celaya, son unha arma cargada de futuro. As palabras coa súa
presencia cargada de significado mesmo cando semellan estar ordenadas
para non significar nada... As palabras sempre pesan, tanto se son
pronunciadas como cando non están no discurso e deberían estar. As
palabras, os silencios...
Vivimos agora a cerimonia da confusión,
as manobras do poder para diluír o peso insoportable da realidade, o
escapismo refuxiados en palabras procedentes ou con operacións ben
estudadas de desvío da atención, sacando da chisteira a Corinnas
que desvíen o foco posto no papel do monarca nese tránsito que hai
desde o salón de té da Zarzuela ate a habitación contigua onde se
fraguaba o desvío do diñeiro para os discapacitados cara ó peto do
xenro. Vivimos a cerimonia da confusión e aquí non hai máis presos
que os comúns.
No hay comentarios:
Publicar un comentario