Chámanme dunha importante Enciclopedia
anglosaxona e tamén do Herald Pataca para que lles de a miña
opinión sobre un feito tan transcendental, din eles, como a
abdicación de Juan Carlos.
A verdade é que o tema prodúceme unha
preguiza soberana. É que resulta tan anacrónico que alguen, a estas
alturas da evolución da Humanidade, poida ser Xefe do Estado por
sangue. Máis aínda tendo en conta tódalas desgrazas que lle ten
traído ao país esa dinastía. Non digamos xa a Galiza, a que
perseguiron e torturaron durante séculos: arrincando viñedos e
oliveiras, pechando os portos ao tráfico con América, cortándollela
testa á nobreza do país para impoñer señores feudais afectos á
Corte, pasando polas armas aos liberais que defendían a Constitución
de Cádiz...
Hoxe é o día dos papanatas, dos
papistas e tamén dos que ven un perigo contra a unidade patria a
emerxencia dunha nova clase de organizacións políticas que defenden
o fin dos privelexios medievais e dos aforamentos.
Os reis veñen daqueles tempos nos que
a Lei era establecida polo ditado do poder militar, da posesión dos
exércitos para a defensa da linaxe e a capacidade de recadar
impostos para manter os privilexios e a cohesión da oligarquía, coa
rede de validos. Cumpre recoñecer que é anacrónico manter os
privilexios desa casta. Se Felipe, que xa tivo a vantaxe de acceder a
unha formación de elite con cargo aos impostos pagados por todos,
quere acceder á xefatura do Estado, o acetable por todos sería que
se promovera como fan os demais e que presentara a súa candidatura
nunhas primarias como primeiro paso, o único democrático, antes de
entrar en debate con outras propostas para a gobernanza do país,
unha cuestión que só debe descansar na decisión popular. Estamos
aínda moi lonxe de ter superadas as pantasmas do pasado.
No hay comentarios:
Publicar un comentario